Esther en Indonesie!

Hallo lezers! Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verslag heb gepost, maar om het goed te maken zal ik ervoor zorgen dat dit verslag gigantisch is! Voor degenen die Esther’s blog volgen zal veel van dit herhaling zijn en kan je het eigenlijk wel overslaan, ik zit namelijk in het vliegtuig in Indonesië en moet eerlijk toegeven dat mijn geheugen me een beetje in de steek laat. Natuurlijk is het eerste dat ik moet vertellen dat Esther aankwam op Hong Kong Airport en dat ik haar daar ophaalde, met hello-goodbye achtige taferelen als gevolg. Daarna met de bus terug naar de stad, gelukkig had ik het allemaal al van tevoren uitgezocht. We kwamen bij Chungking Mansions aan en zoals verwacht was het buiten een grote bende met Indiërs die van alles wilde verkopen en je wel naar het goede hostel konden leiden. We wisten al waar het hostel was, dus we konden mooi meteen door en naar het goede hostel. De kamer die we hadden was een tweepersoons kamer, alleen zijn personen in HK iets kleiner dan dat ik ben en was het logische gevolg dat ik me compleet niet kon strekken in het bed. Wat natuurlijk niet uitmaakte, Esther was er dus mijn stemming kon toch niet kapot!

Op vrijdag gingen we voor het ontbijt lekker naar McDonalds, ik weet namelijk ondertussen de goede plaatsen om eten te krijgen in Hong Kong en voor het ontbijt is dat de kantine of de McDonalds! Daarna naar wat van de toeristische plaatsen (weet helaas niet meer waar…) en rond een uur of 5 naar CityU omdat ik badminton had. Daarna met de badmintongroep en Esther uit eten bij een restaurant met traditioneel Chinees eten. Ik had het slimme idee daar te gaan voor eten met spicy 1, spicy 4 was het hoogste. Ik geloof dat ze me verkeerd begrepen en er spicy 4 van hadden gemaakt, want het was ongelooflijk heet. Voor de zekerheid daarna dus nog maar even een Big Mac Menu gehaald. Rond een uur of 12 was het tijd om terug te gaan naar het hostel.

De start van het weekend! Helaas moest ik deze zaterdag nog aardig wat regelen voor de reis naar Indonesië, we hadden namelijk nog geen hostels en nog geen binnenlandse vluchten terwijl we van plan waren er 3 te nemen. Duurde wat langer dan verwacht en we hadden nog lang niet alles klaar, de creditcards bleken vaak niet te werken en de aansluitingen etc regelen was een beetje een problem. Enfin, we gingen rond een uur of 4 op pad naar Victoria Peak omdat we het leuke idee hadden wat foto’s van ons te nemen met Hong Kong tijdens de daguren op de achtergrond en wat foto’s van HK bij nacht. Duurde aardig lang, en het duurde ook aardig lang voordat we überhaupt een redelijk plekje op het dak hadden gevonden. Maar eerlijk is eerlijk, we hadden uiteindelijk wel mooie foto’s. Daarna zijn we geloof ik teruggegaan met het plan redelijk op tijd te gaan slapen omdat we de dag daarna gingen hiken.

Dus, hiken! We hadden besloten Dragon’s back te gaan hiken, volgens velen de beste hike van Hong Kong. De hike was inderdaad heel mooi, erg bergachtig. Uiteindelijk kwamen we na een mooi stuk jungle uit op Big Wave Beach, een strand waar veel mensen aan het surfen waren. Wat vooral leuk was was een man die zijn hond bij had. De hond was erg enthousiast over het hele gebeuren en had besloten dat hij ook op het surfboard kon, hij sprong er dus op en stond heel parmantig voorop het board. Na een golf die hem helemaal overspoelde stond hij niet meer zo parmantig en was zijn enthousiasme voor de zee iets afgenomen. Maar goed, het was wel leuk om te zien. Daarna nog een stuk terug gehiked, we besloten dat 1 hike niet genoeg was dus deden we er nog een trail achteraan.

Maandag was het tijd om Esther wat cultuur te laten zien. De Sik Sik Yuen Wong Tai Sin temple waar ik al eerder was geweest was de eerste stop. Deze heb ik al eens beschreven, dus ik zal mezelf niet herhalen. Daarna naar Nan Lian Garden, een extreem rustig park waar we zo ongeveer de enige waren en rustig konden genieten van de mooi uitgesneden houten maquettes en van het park zelf. Maandagavond was de eerste keer dat ik Esther echt meenam naar een bar/club, maandag is namelijk Billy Boozers night! Aangezien we met een paar gasten hadden besloten dat het een geweldig idee zou zijn thema’s te doen voor Billy Boozer avonden was het deze maandag toga-night. Het enige probleem was dat ik de afgelopen dagen vooral met Esther was geweest en dus niet compleet up to date was met of er nog iets was veranderd. Ik had ook geen tijd gehad een toga te kopen, en improviseerde door mijn dekbedhoes te pakken met het excuus dat de alfabet-print daarop erg Grieks was aangezien de Grieken het alfabet hadden bedacht (ofzoiets..). Bij aankomst bij Billy Boozers bleken er inclusief mij 3 personen te zijn met een toga, dus het was niet geheel een onverdeeld succes. Toch was het een gezellige avond.

Dinsdag naar Hong Kong Park en de Aviary, aangezien ik ook die al beschreven heb zal ik het jullie besparen. Daarna met Alice en Anne (haar vriendin uit Frankrijk) naar de markt waar we aardig lang hebben rondgehangen en daarna gingen we met een groep sushi eten bij Sushi-one aangezien ze daar heerlijke sushi hebben. Voor iedereen die van plan is naar Hong Kong te komen, ga naar Sushi-One om 10 uur, vanaf dan is alles halve prijs. Erg goede tip, geloof me. De woensdag had ik helaas de hele dag les en ze waren allemaal mandatory. Niet veel over te vertellen dus! Woensdagavond is altijd de nacht dat we naar Wan Chai gaan, dus Esther ging voor het eerst echt mee op stap. Was wel gezellig, maar we gingen deze keer al vrij vroeg terug wat eerlijk gezegd wel slim was aangezien ik de volgende dag weer om 9 uur les had.

De donderdag was weer de hele dag les gecombineerd met wat badminton in het ene uurtje dat ik vrij had wat dus erg haasten was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik verder van donderdag helemaal niets meer weet, we zullen vast ergens eten hebben gehaald en het was vast gezellig! Vanaf hier gaat de blog iets onsamenhangerder worden aangezien dit het einde is van de blog-post van Esther.

Vrijdag en zaterdag ben ik vooral veel met Esther geweest aangezien ze zaterdagavond alweer weg moest. De zaterdagavond ben ik dus met Esther meegegaan naar het vliegveld en hebben we gedag gezegd voor zo’n 5 maanden, zoals verwacht was dat niet al te makkelijk. Maar goed, ze gaat het vast geweldig hebben in Nieuw-Zeeland

Zondag was het tijd om nog aardig wat te gaan plannen voor onze Indonesië trip, we moesten nog wat hostels hebben en nog een vlucht, dus we zijn vooral daarmee bezig geweest. Verder uit eten geweest met een paar van de exchange students en daarna rond een uur of 11 bedacht dat het toch wel eens tijd werd spullen te gaan pakken aangezien onze taxi om 2.45 er zou zijn. Spullen ingepakt, daarna naar beneden naar de computer room van onze hall om te printen, en wat blijkt.. Printer werkt niet. Alex die ook mee ging op de trip had de printer in haar eigen hall al gesloopt en leek nu hetzelfde te hebben gedaan met de onze. Aangezien ik de enige was die zijn ticket nog niet geprint leek het me toch een goed idee deze printer even te repareren, wat moeilijker bleek te gaan dan gedacht. Wat ook niet hielp was dat de computer geen muis had en ik dus alles met het toetsenbord moest doen. Uiteindelijk na ongeveer een uur iemand uit bed gebeld om mijn ticket te printen (bedankt Robb!) en natuurlijk kwamen we er op exact dat moment achter dat het probleem was dat Alex dacht dat ze A4 papier had maar het net een verkeerd formaat was. Tegen die tijd was het zo’n 1 uur, en was onze taxi er over minder dan 2 uur. Sommigen besloten wat slaap te pakken wat mij natuurlijk niet lukte, dus maar even gedoucht en wat Friends gekeken met een biertje. Toen om 2.45 naar buiten om onze grote groep (15 man) bij elkaar te krijgen, om 3 uur moesten we namelijk vertrekken. Toen om 2.56 Alexander en AJ er nog niet waren besloten we toch eens uit te zoeken wat er was gebeurd, wat inhield dat Alex naar binnen rende om AJ te halen die wel klaar bleek te zijn en ik Alexander wakker belde die per ongeluk in slaap was gevallen zonder een wekker te zetten. Alexander was zoals verwacht erg dankbaar! Daarna naar het vliegveld, gelukkig ging alles goed, en rond een uur of 6 zaten we in het vliegtuig. Zoals sommigen misschien wel weten ben ik niet de makkelijkste slaper en kwamen we dus om 11 uur in Jakarta aan en had ik een nacht overgeslagen. We moesten ook nog eens een verbinding halen waar we ongeveer 45 minuten voor hadden, maar alles lukte gelukkig. Toen we in Jogjakarta aankwamen besloten we eerst naar ons hostel te gaan met de taxi (taxi’s kosten in Indonesië bijna niks) en het hostel bleek erg goed te zijn. Erg traditioneel allemaal, met mooie kamers en ruime bedden. Daarna gingen we wat eten bij ViaVia wat ik iedereen kan aanraden, en aangezien we het zo gezellig hadden hebben we het voor elkaar gekregen daar zo’n 3 uur lang te zitten en hebben we bijna ieder gerecht op het menu geproefd voor wat bij elkaar 6 euro PP bleek te zijn inclusief drank. ’s Avonds wilden we naar de bekende nachtmarkt, die moeilijker te vinden bleek te zijn dan was verwacht. Na zo’n uur te hebben rondgelopen door Yogja en allerlei donkere steegjes in te zijn geweest vonden we uiteindelijk toch de markt en bleken we erg populair te zijn, blond en lang is hier niet erg normaal en er wilden dus mensen foto’s nemen. Dit was niet de enige keer dat dit gebeurde. Anyway, na de markt terug naar ons hostel (met een taxi deze keer) waar we lekker met zijn allen op het grote bed spelletjes hebben zitten spelen tot nèt iets te laat.

De tweede dag in Yogja gingen we naar een ander hostel die dichter bij wat toeristische hotspots zou moeten zijn. Het andere hostel was prachtig, was eerder een hotel. We hadden 2x4 persoonskamer, met een gigantisch 2 persoons bed en dan nog 2 bedden erbij. Op de dag zelf zijn we naar de Borobodur temple geweest, een prachtige boeddhistische tempel met heel veel Buddha’s waar we een geweldige rondleiding kregen van onze tourgids die zelf moslim bleek te zijn. Alle religies leven hier verrassend genoeg perfect zij aan zij. Na de mooie excursie naar Borobodur vroegen we onze personal driver die we voor de hele dag hadden voor 5 euro PP ons naar de Prambanaan tempel te brengen, een erg grote hindoeïstische tempel. De gids die we daar hadden was erg verwarrend wat waarschijnlijk niet erg goed was voor onze indruk van de tempel, we vonden deze namelijk allemaal wat minder dan de eerstel. Hierna splitste de groep op, 4 man ging naar een traditioneel ballet en Laura, Alex en ik besloten de stad in te gaan om wat eten te scoren. Na zo’n 3 traditionele gerechten die alle drie niet te vreten waren besloten we dat dit misschien niet ons type eten was en gaven we het maar op. Daarna hebben we in ons hostel nog heel lang gezellig op het grote bed gehangen, tot we er ineens achter kwamen dat het 3 AM was en we toch maar wat slaap moesten krijgen.

De volgende dag moesten we namelijk helaas al vroeg op. We hadden het ambitieuze plan naar de vulkaan te gaan en daarna nog naar wat grotten, we hadden weer voor de hele dag onze persoonlijke taxi. Bij het opstaan bleek dat Alex en ik de enige waren die echt actief waren, Liz bleef ons beide “snoozen” en ook Laura stond niet graag op. Na hen uit bed te hebben gekregen bleek de andere kamer zich compleet te hebben verslapen, dus was het al wat later tegen de tijd dat we echt naar de vulkaan gingen. Bij aankomst bij de vulkaan besloten we een jeep-trip te doen met een gids, wat een geweldige keuze bleek te zijn. De jeeptrip was erg bumpy, en natuurlijk was het de uitdaging de hele tijd te blijven staan in de jeep. Onze gids vertelde indrukwekkende verhalen, bij de laatste uitbarsting in 2010 leefde hij namelijk ook al op de vulkaan en toen de vulkaan uitbarstte pakte hij zijn motor, zette zijn oma achterop en probeerde zo snel mogelijk van de vulkaan af te komen. De lava en pyroclastische stromen waren zo snel dat terwijl hij met zijn motor naar beneden denderde zijn haren afbranden, hij brandwonden op zijn hele lichaam kreeg en een gedeelte van zijn motor smolt. Toen hij eenmaal een veilige plek bereikte op zo’n 20 kilometer van de vulkaan ging hij meteen terug, zijn broer, oom en neef waren namelijk nog op de vulkaan toen hij met zijn motor wegging. We kregen allemaal tranen in onze ogen toen hij ons vertelde dat hij zijn broer compleet verbrand aantrof, en toen hij hem wilde meenemen naar het ziekenhuis en zijn hand vastpakte om hem mee te trekken de hand afbrak. Afschuwelijk, en absoluut absurd je te realiseren dat deze gids dus zijn geld verdiende met iedere dag weer vertellen over hoe hij het grootste gedeelte van zijn familie verloor. De gids zelf moest nadat hij zijn broer had gevonden direct naar het ziekenhuis en is daar een maand aan het herstellen geweest, blijkbaar had hij het maar net gered. Absoluut indrukwekkend. De instelling van mensen hier is zo anders dan in Nederland, want hij was simpelweg erg gelukkig dat hij nog wel zijn oma had en zij dat zij het belangrijkste in zijn leven was. Verder vertelde hij ons ook nog dat hij aan het proberen was goed Engels te leren, en daarom elke dag van 8 tot 12 ’s avonds in het dorp Engelse films met ondertiteling keek. Prachtige vent. Op de terugweg van de vulkaan gingen we eten in een traditioneel restaurant waar we veel te veel eten bestelden. Natuurlijk lustte ik veel niet, maar het was bij elkaar toch een heerlijke maaltijd. Aangezien het ondertussen te laat was om nog naar de grotten te gaan besloten we terug te gaan naar ons hostel met nog wat tussenstops in de stad die ik alweer ben vergeten, behalve dan dat we heerlijke pizza hebben gegeten. Eenmaal in ons hostel aangekomen gingen we de bovenste verdieping eens checken en bleken ze een zwembad te hebben waar we lekker even in hebben gehangen. Daarna tijd om naar bed te gaan, we moesten alweer vroeg op (7 uur geloof ik) en sliepen uiteindelijk rond 3 uur.

De vierde dag van de trip gingen we van Yogja naar Denpasar (Bali). Ons hostel was in Seminyak, waar we na inchecken lekker naar het strand zijn gelopen. De zee was heerlijk warm, en ik heb ook nog eens hardgelopen op het strand. Aardig wat mensen zijn in slaap gevallen op het strand, en iedereen was op tenminste een plek verbrand. Ik deed een moedige poging te slapen, maar er was een restaurantje vlakbij waar ze lekkere pizza hadden. Rond een uur of 5 gingen we terug naar ons hostel waar ik 2 gezellige Noorweegse meiden ontmoette die compleet mijn typ waren op een bepaald gebied, ze waren namelijk al lang aan het backpacken door Zuid-Oost Azie maar waren van mening dat er uiteindelijk toch niets boven een pizza of wat veilige McDonalds ging. Ze zaten dan ook McDonalds delivery te eten in het hostel. Alex had wat vrienden die ook naar Bali gingen, en zij nodigden ons uit op een grote beach party in Kuta. Klonk geweldig, dus na wat te hebben gegeten (yep, pizza) gingen we op zoek naar de beach party. We vroegen de taxi ons af te zetten op Kuta Beach, bij aankomst op Kuta Beach realiseerden we ons dat Kuta Beach ongeveer 20-30km lang is. Toen dus maar lekker wat alcohol en ijsjes gehaald en in het donker op het strand genoten van de prachtige bliksemshow, waarna we op stap gingen. Op stap was erg gezellig, sommige mensen ( niet ik! ) hadden net iets te veel gedronken en deze mensen, ik zal geen namen noemen, leek het een geweldig idee uit het raam van de taxi te klimmen en op een motor weg te rijden. Maak je geen zorgenm, ik heb iedereen binnenboord weten te houden en rond een uur of half 5 waren we weer terug in ons hostel. Deze tijd zou naturlijk geen probleem zijn, ware het niet voor het feit dat we om 7 uur klaar moesten staan om opgepikt te worden. Tegen de tijd dat ik sliep was het 5.30 uur, dus dat was weer een hazenslaapje.

Om 6.30 was het dus tijd om op te staan en wat ontbijt te pakken alvorens de taxi naar de boot te pakken. Bij aankomst bij de speedboat realiseerden we ons helaas dat de alcohol compleet niet uit ons systeem was aangezien we zo’n 3 uur daarvoor nog aardig wat hadden gedronken, en hadden we het leuke vooruitzicht half-dronken op een speedboat met harde stoelen, geen airco en benzine-dampen te zitten. En dat 2 uur lang. Ik heb natuurlijk niet kunnen slapen, maar verrassend genoeg hoefde er ondanks de erg wilde golven niemand over te geven. Toen de speedboat eenmaal aankwam op Gili Island besloten we dat dit een geweldig eiland was. 95% van de mensen op het eiland waren backpackers, allemaal van onze leeftijd. We checkten in bij Gili Backpackers en haalden wat te eten voor 10,000 Rupiah, wat gelijkstaat aan zo’n 60 cent. Hierna gingen we snorkelen, aangezien we hadden gehoord dat snorkelen op Gili Island geweldig was. We gingen het water in en het was inderdaad geweldig, zo’n 20 meter uit de kust waren er al allemaal vissen. Wat minder geweldig was was het feit dat ik letterlijk bijna een school kwallen inzwom, er waren er ineens 50 en een paar seconden later waren ze overal. We gingen dus zo snel mogelijk terug naar het ondiepe water, en besloten daar te proberen een foto te maken van ons allemaal samen onderwater. Na ongeveer een halfuur van dit proberen hadden we het eindelijk uitgevogeld, en bleken de kwallen ons te hebben ingehaald. Snorkelen was dus helaas niet zo geweldig als gehoopt. Na terugkomst gingen we wat eten bij een restaurant met Thais eten. Het was erg lekker, en de eigenaar Bob the Builder was een geweldige vent die ons vertelde waar we leuk op stap konden en die we later die avond ook nog op stap tegenkwamen. ’s Avonds dus op stap, naar bars op het strand. Lekker op het strand gefeest met onze voeten in het zand, en rond een uur of 3 genoten van de kalme zee. Waar we natuurlijk niet over na hadden gedacht was dat we de volgende dag weer vroeg op moesten.


De zesde dag moesten we namelijk Gili Island alweer verlaten. Dit hield in dat we weer om 8 uur op moesten zijn en naar de boot toe moesten. Na aardig te hebben gehaast aangezien het moeilijk was de rest uit bed te krijgen kwamen we aan bij de pier waar bleek dat de boot ongeveer een uur vertraging had. Toen we eindelijk op de boot waren en aan het varen waren hadden we hetzelfde probleem als de heenweg, alcohol verlaat je systeem niet zo heel snel. Deze keer was het water ook nog eens een stuk minder kalm dan de heenweg, en na een keer een paar seconden te hebben gevlogen met natuurlijk een harde landing begaven 2 van de 5 motors het. Op dit punt werd de rest allemaal wakker, zelfs Carolyn die naast me zat en erom bekend staat overal diep te kunnen slapen. Ik besloot in plaats van in de benzinedampen te zitten toch maar buiten te gaan zitten, wat een geweldig idee was totdat er een golf kwam. Positief gezien, het was wel lekker verkoelend. Bij aankomst op het vasteland gingen we naar Seminyak waar we lunchten bij een restaurant dat 1 gerecht op hun menu had maar wel een goede rating had bij tripadvisor. Het smaakte inderdaad erg goed! Helaas was dit ook het moment waarop we gedag moesten gaan zeggen van onze groep, we hadden namelijk 4 mensen die een dag eerder weggingen dan wij. We namen een taxi naar Canggu, waar we incheckten bij Andy’s surf bungalows and villa. Heel erg aan te raden, onze bungalow was groot, netjes en schoon. Aangezien het intussen al wat later was dan gepland gingen we bij een restaurant wat eten met uitzicht op zee en dronken we daarna iets te veel. Het plan voor dag 7 was om half 7 op te staan, te gaan ontbijten en dan direct te gaan surfen aangezien het nog koel was en we dan nog wat aan onze dag hadden.

Je kunt natuurlijk wel raden wat er gebeurde. Op de een of andere manier hadden we het allemaal voor elkaar gekregen onze wekkers uit te zetten en werden we dus pas om 9 uur wakker. Wat ontbeten, en daarna ons in het hostel voorbereid op het surfen. Aangezien we wilden besparen op surflessen besloten we dat we slim genoeg waren dit zelf uit te vogelen, en na 5 minuten aan Youtube videos waren we ready to go! De eerste plaats die we zagen met surfboards vroeg een absurde 100,000 rupiah per uur, wat gelijkstaat aan 6 euro. Standaarden voor wat duur is gaan hier erg omlaag. We liepen dus verder en vonden een plaats waar we voor 3 euro PP zo’n 4 uur lang een surfboard hadden en ook nog eens een shirt met lange mouwen kregen tegen het verbranden. Dus, de eerste keer in mijn leven dat ik ging surfen! De golven waren aardig wat hoger dan we hadden gedacht en we waren niet geheel verrassend zo ongeveer de enige beginners. De eerste golf die ik pakte bleef ik op mijn board liggen met mijn borstkas net iets omhoog, en ik kreeg het voor elkaar op de golf mee te gaan! Erg trots natuurlijk. De tweede golf besloot mijn ego toch een deuk te geven door me compleet ondersteboven te kieperen en mijn mond en neus te vullen met zout. Bij de derde golf viel ik toen ik probeerde op te staan, maar bij de vierde golf lukte het op te staan en surfde ik echt! Voor iedereen die de kans krijgt raad ik het erg aan, het voelt echt geweldig om te staan en je door de golf mee te laten voeren. Wat iets minder was was dat ik een van de keren tot op het strand surfde en daardoor erg hard crashte waarna ook nog eens mijn board me volop raakte, de golven waren erg sterk. Mijn blauwe plekken zien er wel stoer uit. Na het terugbrengen van onze boards gingen we op het strand wat eten en bleek het toen we klaar waren met eten al 4 uur te zijn. Wat ook bleek was dat we op bepaalde plaatsen ongelooflijk verbrand waren, in mijn geval de achterkant van mijn benen, aangezien je natuurlijk de hele tijd met die kant richting de zon ligt. We waren allemaal vies en overal zanderig, maar gelukkig bood Andy ons aan zijn douche te gebruiken toen we teruggingen naar het hostel voor onze bagage. Erg dankbaar namen we dit aanbod aan, en hij regelde ook nog een taxi voor ons. De taxi nam ons mee naar Ubud, aangezien we onze laatste dag daar wilden doorbrengen. Tegen de tijd dat we in Ubud aankwamen was het zo’n 6 uur en vonden we een hostel dat eerst erg shady leek maar achteraf toch erg goed bleek te zijn. 400,000 rupiah voor een grote kamer met een groot tweepersoonsbed en airco, plus een regendouche en bad. Daarbovenop ook nog eens ontbijt versgemaakt en naar onze kamer gebracht. Maar goed, hostel gevonden en toen besloten dat we eens wilden kijken aar de nachtmarkt. Echter bleek de nachtmarkt niet echt een nachtmarkt te zijn en was de markt maar tot 6 uur. In plaats van de markt gingen we toen maar wat eten halen en wat cocktails drinken wat een erg goed idee bleek te zijn. Aangezien we wel nog wat van onze laatste dag wilden maken besloten we rond een uur of 11 wel te gaan slapen zodat we vroeg op konden staan.

Helaas was het op maandag alweer de laatste dag! We stonden om 7.30 op en hadden het ontbijt op onze kamer, en gingen daarna naar de markt. Op de markt hebben vooral de meiden natuurlijk van alles gekocht, ik zelf was erg tevreden met mijn geweldige hoed en mijn “genuine rayban glasses” voor bij elkaar 4 euro. Daarna gingen we naar de monkey forest, een soort apenheul maar dan open en met grotere apen. Carolyn had het slimme idee wat bananen te kopen voor het park in te gaan, die waren natuurlijk na 10 meter kwijt aangezien alle apen erg agressief waren als je ze niet direct het eten gaf. In het park zelf zijn we op de foto geweest met veel apen, ook eentje op mijn schouder en een erg schattige kleine aap. Ben niet bang, de foto’s staan op facebook. Wel besloot een van de apen dat Carolyn er sappig uitzag en beet hij in haar zij, gelukkig was het niet serieus en was het alleen een blauwe plek (al geloofde ze zelf dat het zeer erg was..). Hierna vonden we een taxichauffeur om ons naar het paleis, een restaurantje en de rijstvelden te brengen. De taxi chauffeur was net zoals alle anderen die we hier hebben ontmoet erg aardig. Voordat ik dat gedeelte vergeet, Indonesie is een geweldig land. Iedereen is hier erg aardig, en probeert je niet op te lichten. De prijzen die we kregen waren allemaal eerlijk, ook vergeleken met wat er overal op internet verteld wordt dat je zou moeten betalen. De chauffeur stelde voor in plaats van alleen naar de toeristische rijstvelden ook naar de koffieplantage in de buurt te gaan, wat ons wel een leuk idee leek. Erg goede keuze! Na onze typische toeristenfoto’s met de rijstplantage gingen we dus naar de koffieplantage waar ze de bekende Luwak koffie maken. De Luwak koffie is de koffie waarbij een civetkat de koffiebonen eet, ze uitpoept, en ze dan van de uitwerpselen koffie maken. Klinkt erg vies, maar het is een delicatesse en ook in het Westen erg duur. We waren bang dat we in een tourist trap waren gelopen en dat we ineens erg veel zouden moeten betalen, totdat de gids aankwam met een bord met daarop 8 soorten koffie. Hij vroeg of we ook een kop Luwak wilden, dit was 50,000 rupiah (3 euro). Dat wilden we natuurlijk wel! Dus we hadden een kopje Luwak, allerlei soorten koffie geprobeerd (vanille, chocolade, cacao, ginger, etc etc) die allemaal heerlijk waren, en we kregen er ook nog wat aparte sweet potato chips bij. Toen Giulia vroeg of ze de sweet potato chips ergens kon kopen in een winkeltje zei hij dat dat helaas niet kon, hij kon wel gratis voor haar nog wat halen waarna ze 3 zakken gratis meekreeg. Toen we zeiden dat de vanille koffie heerlijk was kregen we daarvan ook nog wat kopjes gratis. Helemaal geweldig dus. Nadat we hier klaar waren was het dan echt tijd om naar het vliegveld te gaan en het einde van onze vakantie in te luiden. Onderweg vond onze chauffeur nog een goede plek om de zonsondergang te kijken, maar helaas was het te bewolkt om de zonsondergang echt te zien. Hierna naar het vliegveld door, en op het moment dat ik dit schrijf zit ik dan ook in het vliegtuig! Tussen deze blog en de volgende zit hopelijk wat minder tijd dan tussen de laatste en deze, helaas kan ik hierover geen beloften doen! In ieder geval tot de volgende blog, en hopelijk kan ik dan vermelden dat we al onze Olympische onderdelen hebben gewonnen!

Adios amigos!

P.S. Voor in de toekomst, het reisgezelschap naar Indonesië: Aleksandra Jasinska, Carolyn Taylor, Giulia Pescatore, Elizabeth Anne McLachlan, Laura Rolfsen, Robert Guzowski, Antti Nevavuori. Ook leuk voor als mensen ze willen opzoeken op Facebook :)