Roadtrip Nieuw Zeeland

Na mijn laatste vlucht met Emirates, en ook de langste vlucht van mijn leven, landde ik in Christchurch waar door de douane komen en mijn tas vinden niet snel genoeg kon gaan. Toen ik tegen de vrouw bij de douane zei dat ik mijn vriendin eindelijk weer ging zien na 5 maanden liet ze me gelukkig snel gaan, en zag ik ein-de-lijk Esther weer. Esther vond dit ook niet bepaald erg, dus het was een goede dag.

De volgend dag was het tijd om onze auto op te gaan halen en op avontuur te gaan. Na het benodigde papierwerk konden we onze auto instappen, de naam van onze auto is “Jedi”. May the force be with us. Esther kreeg de eer de auto weg te rijden, en na boodschappen te hebben gedaan gingen we dan echt de weg op. Vandaag zouden we van Christchurch naar Omarama gaan, met een tussenstop bij Mount Cook. Het landschap onderweg was de hele tijd prachtig, en ik denk nog steeds elke 5 minuten dat ik een scene uit Lord of the Rings zie. Na een tijdje kwamen we aan tussen de besneeuwde bergen bij Mount Cook. Hier gingen we met onze auto staan, en in de sneeuw renden we naar een overkapt hutje waar we binnen met -1 konden gaan koken. Met we bedoel ik dan vooral Esther. Na wat lekkere pasta gingen we weer onze kleine auto in waar we ook ons bed in hebben, en werd er door een opzichter op het raam geklopt. Hij vertelde ons dat het waarschijnlijk vannacht hard ging sneeuwen, en als dat zo was moesten we vanaf onze kampeerplaats naar het dichtstbijzijnde dorpje rijden. Als we op de kampeerplaats bleven zouden we namelijk ingesneeuwd raken en niet meer weg kunnen de volgende dag. Oke, wekker gezet voor ’s nachts om het in de gaten te houden, en na een filmpje lekker gaan slapen.

’s Ochtends, nadat ik ’s nachts had geconstateerd dat we niet ingesneeuwd raakten, gingen we op pad en aten we ons ontbijtje met uitzicht op een van de vele mooie meren hier. We waren op pad naar Queenstown, een stad waar je veel extreme sporten en dergelijke kan doen. De weg ernaartoe was weer prachtig, maar dat kan ik wel iedere dag blijven herhalen. Al het landschap dat je hier ziet tijdens het rijden is mooi, en als je niet uitkijkt maak je elke minuut ongeveer een foto. Na een tijdje kwamen we aan bij Queenstown, en na daar geparkeerd te hebben gingen we het dorpje in. Queenstown is geloof ik de op 2 na grootste stad van Nieuw Zeeland, dus het is ongeveer zo groot als Mierlo. Wel zat er een domino’s, maar daar mocht ik van Esther geen pizza halen.. We hadden zelf al zat eten, en we gingen dan ook op zoek naar een plaats waar we met onze auto mochten staan om te overnachten. Deze was snel gevonden, en na het eten gingen we nog even op pad de stad in waar we wat heerlijke warme chocomelk vonden.

Donderdag was het op tijd opstaan, want we gingen naar Milford Sounds! Milford Sounds is een prachtig meer hier in Nieuw Zeeland waar we een kayak-tour hadden geboekt (90 euro per persoon!). Het was niet een al te lange tocht, maar bij het laatste tankstation voor de weg van Te Anau naar Milford Sounds (120km) werd ons door de benzinehouder verteld dat we wel sneeuwkettingen mee moesten, want daar controleerden ze op en als je die niet bij had mocht je niet door. Gelukkig was de weg niet echt besneeuwd, en na even bij een tussenstop te hebben gebeld waarbij je kon betalen met creditcard werd ons aan de telefoon verteld dat er ’s nachts sneeuw zou gaan vallen, en dat om 9 uur ’s ochtends de volgende morgen de weg zou worden afgesloten. Hoe lang deze wegafsluiting zou duren was onbekend, ze hadden geen idee of het de komende dagen nog ging sneeuwen. Volgens hen hadden we dan ook realistisch gezien de kans een tijdje ingesneeuwd te raken in Milford Sounds. Nu is Milford Sounds niet de ergste plaats om ingesneeuwd te raken, maar aangezien we dan de rest van onze reis niet meer konden doen moesten we helaas de tour cancellen. Wel reden we nog naar het meer, zodat we in ieder geval even van het uitzicht konden genieten, maar we reden een halfuurtje later teleurgesteld terug naar Te Anau. Toen we hier aankwamen en bij een campsite aankwamen bleek dat Esther’s portemonnee niet meer in de auto lag, en we konden hem zo snel ook niet vinden. Goed balen dus, maar de laatste keer dat we hem hadden gehad was toen ik had getankt en ik wist zeker dat ik hem midden in de auto had teruggelegd. Ik dacht dus dat we hem wel in de ochtend nog zouden vinden, in het donker had zoeken toch niet veel nut.

’s Ochtends, na de hele auto uitgemest te hebben bleek er nog steeds geen portemonnee te vinden. Naar het politiebureau dus om aangifte te doen, en haar creditcard laten blokkeren. Gelukkig zat haar paspoort niet bij haar portemonnee en had ze die dus nog wel, en met haar internationaal rijbewijs mag ze hier ook gewoon rijden. Ook valt het onder de verzekering, dus afgezien van dat het allemaal een beetje balen is is er niks ergs aan de hand. Hierna gingen we door naar Wanaka, waar we aan een mooi meer gingen kamperen en op tijd naar bed gingen.

Het was namelijk de volgende morgen tijd, om 4 uur ’s nachts, om België – Argentinië te kijken! Dus wij zaten klaar, in de onverwarmde kamer met -1, met een bakje noodles, om naar een klein TV-tje boven op een koelkast te gaan kijken. Gelukkig wel een leuke wedstrijd, en de belangrijkste wedstrijd kwam natuurlijk om 8 uur: Nederland! Zenuwslopend, maar gelukkig dat we de penalties nu wel een keer goed namen. Ook leuk van van Persie dat ie probeerde het record voor meeste buitenspel in een wedstrijd te verbreken! Na de wedstrijd gingen we Roy’s Peak lopen, een hike naar de top van een berg op 1100 meter hoogte. De hike duurde heen en terug zo’n 6 uur, maar het ergste was nog dat een aardig stuk ervan door ijs en sneeuw ging. Nu zou dat niet zo’n probleem moeten zijn, ware het niet dat mijn schoenen ten eerste niet waterdicht zijn en ten tweede compleet geen profiel hebben. Wonderbaarlijk genoeg is het helemaal goed gegaan, al skiede ik toen we naar beneden gingen soms onvrijwillig een stukje.

Op zondag gingen we van Wanaka op weg naar de Westkust. Twee hoogtepunten die we aan de westkust wilden zien waren de Fox Glacier en de Frans Josef Glacier, bij allebei kon je een hike doen om wat dichter bij de gletsjer te komen. De eerste die we tegenkwamen was de Fox Glacier, waar we inderdaad na een uur hiken vrij dichbij de gletsjer waren. Helaas is de gletsjer al een stuk kleiner dan dat hij vroeger was, maar het ziet er nog steeds indrukwekkend uit. Zeker de vallei die is gevormd door de gletsjer over al die jaren is mooi om te zien. Na Fox Glacier gingen we nog naar Matheson Lake, een meer dat erom bekend staat dat het zo extreem weerspiegeld. Ook dit was weer even lopen, en hier hadden we de pech dat een paar eenden de memo niet hadden gekregen en druk bezig waren het water rimpelig te maken. Aangezien de weerspiegeling alleen werkt als het water stil is was dit dus maar een halve reflectie, en hebben we de typische foto met de bergen in het water niet kunnen maken. Ach ja. Tegen de tijd dat we bij de Frans Josef Glacier aankwamen werd het al avond en besloten we een campsite te zoeken en dan morgenochtend de hike te gaan doen. De campsite was zo gevonden, en na nee te hebben gezegd tegen all you can eat pizza en friet voor 11 euro bedacht ik dat na Azië mijn verwachtingen voor prijzen inderdaad toch misschien voor hier onrealistisch laag waren. Hier hadden we ook een heerlijke warme douche, na (voor mij) al een paar dagen geen douche meer. We toonden onze kookkunsten weer door macaroni met curry-saus te maken, wat nog lekker bleek te zijn ook.

Maandagochtend was het zoals al gezegd tijd om de Frans Josef Glacier te gaan zien. Door het weer konden we bij deze gletsjer niet zo dichtbij komen als bij de Fox Glacier, maar deze gletsjer was sowieso niet zo fotogeniek als de Fox Glacier. Gelukkig was de hike hier wel maar 20 minuten, dus erg veel tijd kostte het toch niet. Na de Frans Josef Glacier reden we over de kustweg naar boven, een prachtige route. Je rijdt de hele tijd over bergweggetjes naast de zee, en met een lekker zonnetje erbij is het uitzicht dan prima. Voor de lunch hadden we gelukkig weer eens wat Domino’s, Greymouth waar we doorheen reden is namelijk een iets grotere stad (voor Nieuw-Zeelandse standaarden) dus we konden weer genieten van een pizza voor 3 euro. Hierna probeerden we iets buiten Greymouth nog wat van de befaamde glowworms te zien, maar aangezien het overdag was en de zon scheen was er niet veel gloeiends te zien. Om hier nu een paar uur te wachten totdat het donker werd vonden we ook overdreven, dus reden we door naar de pancake rocks. De pancake rocks zijn rotsen van lijmsteen die door miljoenen jaren van druk op harde en zachte lagen eruit zien alsof ze (zoals de naam al zegt) een stapel pannenkoeken zijn. Deze avond stopten we ergens in the middle of nowhere, op een DOC (Department of Conservation) campsite waar we niet meer hadden dan een gat in de grond met een bril erop en wat stromend water. Toen we hier in het donker met een zaklamp aan het koken waren kwamen we wel nog wat gezellige Duitsers tegen die al een paar maanden door Nieuw-Zeeland aan het trekken waren en die ons toch als mislukte kampeerders lieten voelen. Wij stonden met ons gas-kookstel en met een zaklamp, zij stonden met een zelf in elkaar geknutselde hout-brander en met kaarsjes.

Vanaf hier gingen we dinsdag op pad naar het Abel Tasman National Park. We waren al weer vroeg op weg, om 8 uur ’s ochtends, en kwamen dan ook al om 12 uur aan bij het dichtstbijzijnde stadje bij het Abel Tasman National Park. Dit stadje had een McDonalds, en aangezien we wifi nodig hadden om op te zoeken wat we in het park wilden doen was dit een goed excuus om weer eens lekker bij de Mac te gaan eten. Na bijna een uur daar te hebben gezeten en alles uit te hebben gezocht reden we naar Maharau, het dorpje dat recht tegen het Abel Tasman Park aan ligt. Hier vonden we een gezellig en goedkoop plekje om de auto neer te zetten, en konden we het park in gaan lopen. Mooie wandeling van een paar uur, en toen we terugkwamen en wat eten gingen maken bleek er intussen een hele groep met de bus binnen te zijn gekomen. Hier zat, zoals verwacht, ook een Nederlandse bij, en na een tijdje met haar te hebben gepraat besloten we met zijn allen (12 man) een spelletje te gaan doen: 30 seconds! Erg leuk, 4 teams met 3 man, allerlei nationaliteiten en veel geschreeuw. Ik voelde me weer helemaal terug in Hong Kong. Gelukkig won ik ook nog eens, anders was ik natuurlijk niet zo positief geweest. Het was zoals altijd weer op tijd naar bed na de spellen, we gingen namelijk op tijd opstaan om Duitsland-Brazilie te kijken.

Om 8 uur zaten we klaar om de wedstrijd te kijken, met 4 Nederlanders en een Braziliaan. Zoals nu bekend is had de Braziliaan het zwaar, hij was niet al te blij na de wedstrijd. Wij hadden voor vandaag een kayak geboekt, en aangezien wij zo’n ervaren kayakkers zijn besloten we voor de unguided tour te gaan (eigenlijk vooral omdat dat een stuk goedkoper was). Bij aankomst bij het kayakcentrum werden we eerst een uur lang gedrild over de veiligheidsvoorschriften en wat we moesten doen als we omkieperden, en tijdens deze instructie kwam de eerste groep al terug. Deze mochten niet het water in van de begeleider, de zee was erg ruig en hij vertrouwde het niet. Beloofde dus veel goeds. Wij gingen wel naar het water, waar ons aan zee werd uitgelegd hoe we door de golven heen moesten komen zonder om te kieperen. Volgens hem was dit bij het water in gaan nog wel mogelijk, maar bij het water uitkomen kieperden we sowieso om. Fijn, het was namelijk niet erg warm, met een joggingbroek, shirt, overhemd, jas, en over dat alles nog een wetsuit aan was het nog steeds koud. In het water vallen klinkt dan niet zo verleidelijk. Hij zei dat we het maar moesten proberen, maar als hij het niet veilig vond of het niet goed ging moesten we maar het water uitkomen, omdat het slecht weer was zouden we een full refund krijgen. Gelukkig kwamen wij en de andere 2 kayakkers zonder omslaan het water in, kwamen we ook zonder omslaan de golven door en konden we de zee op. Het plan was naar een eilandje te kayakken waar wat zeehonden lagen, en dan daar omheen weer terug te gaan. Na 10 minuten waren we echter al best moe, de golven waren sterk en dan is kayakken best zwaar. Toch lukte het alle twee de kayaks bij het eilandje te komen, en al zagen we vrij weinig zeehonden op het eiland zelf, het zeehondje dat naast onze kayaks in het water aan het ronddartelen was was erg leuk om te zien. Hierna was het de zware tocht terug, met in het vooruitzicht dat we om zouden kieperen in het ijskoude water. Wij gingen het eerst proberen door de golven te komen. Wonderbaarlijk genoeg wisten we met zoveel mogelijk peddelen precies op een golf mee te surfen en haalden we het dus zo tot het strand, en ook de andere 2 lukte het zonder omslaan weer aan land te komen. We waren erg trots op onszelf. Hierna terug, een warme douche nemen en de movie room in, waar ik aan de groep voorstelde Lord of the Rings te kijken. Compleet onverwacht leek het ze een leuk idee, en hebben we 6 uur achter elkaar Lord of the Rings gekeken. Ik zou zijn gegaan voor de marathon met een paar van de groep die nog op wilden blijven, maar Esther was het intussen goed zat en wilde terug naar de auto en tja, dan gaat bij mij toch de zweep eroverheen.. We moesten ook nog eens vroeg op, want het Nederlands elftal zou spelen!

’s Ochtends toen we de kamer binnenkwamen waren de andere Nederlanders (3) al druk bezig, eentje had verf voor vlaggetjes op de wangen, het meisje had vlaggetjes meegenomen om op te hangen, we hadden een gigantische Nederlandse vlag om in de kamer op te hangen, oranje shirts, oranje zonnebrillen, een oranje helm, nog meer nationale vlaggen en… wortelen. Aan ons zou het niet liggen. Het meisje (van 28) had zelfs besloten de bus te missen om de hele wedstrijd te kunnen zien, ze was van plan dan maar verder te liften. Helaas mocht het allemaal niet baten en liggen we er nu toch uit, maar onze jongens hebben gevochten als leeuwen. Hierna gingen we op pad, het Nederlandse meisje reed het eerste stuk met ons mee waarvoor we de stoel op de achterbank weer terug moesten draaien. Ons spaceship is namelijk niet zo groot, en er is dus een systeem waarbij je de stoel op de achterbank omdraait zodat de rugleuning tegen de rugleuning van de voorste stoelen zit, en je het bed kan neerleggen. Moeilijk zo uit te leggen, maar je snapt straks wel waarom dit belangrijk is. De rest van de dag waren we boodschappen aan het doen, aan het rijden en (Esther) aan het shoppen. Toen we ’s avonds aankwamen bij Kaikoura was het tijd de stoel weer terug te draaien omdat we anders geen bed hadden, maar.. dit ging niet. We hebben letterlijk 3 kwartier aan de stoel staan trekken op elke mogelijke manier. We wisten dat een hendeltje onder de stoel verantwoordelijk was voor het gedraai, maar wat we ook deden, de stoel wilde niet draaien. Na te hebben gegoogled op “spaceship campervan turn backseat instructions” en op Google alleen maar te lezen “Turn the seat to face backwards” werden we zo wanhopig dat we zelfs hebben geprobeerd het bedrijf waarvan we de auto huren te bellen, en toen bleek dat deze al gesloten waren zijn we gaan rondlopen om mensen te vragen of zij wisten hoe het werkte. De eigenaar van de campsite waar we stonden had geen idee, dus toen heeft Esther bij een andere campsite het voor elkaar gekregen iemand te vinden die wel een poging wilde wagen. Gelukkig kreeg deze het wel voor elkaar: “I have no idea how I just did that” en konden we ons bed gaan opzetten. Na nog een stuk Lord of the Rings te hebben gekeken gingen we naar bed, ’s ochtends gingen we wat leuks doen.

Vandaag gingen we namelijk met dolfijnen zwemmen, iets dat ik al jaren wil doen. Het zou duur worden, maar goed. Om 8 uur waren we dus bij “Encounter”, het bedrijf dat de trip zou gaan verzorgen. Helaas werd ons verteld dat de zee te ruig was op het moment, en ze de tour van 8.30 niet zouden kunnen doen. Wel konden ze ons verplaatsen naar die van 12.30, en dan hopen dat de zee wat rustiger zou worden. Weinig keus, dus dan probeerden we dat maar. Om de tijd te doden gingen we naar een zeehondenkolonie, waar ze ook puppies (?) hadden. Baby-zeehondjes, ik geloof dat er een andere naam voor is in het Nederlands maar ik kan er niet opkomen. Die waren heel speels, en ook al mocht je ze niet aanraken en niet te dichtbij komen, het was leuk ze in het water te zien spelen en een brutale die niet bang was kwam ook erg dicht bij ons in de buurt. Hierna nog een hike naar een “whale-watching point”, waar we natuurlijk geen walvissen hebben gezien. Toen we terugkwamen bij het bedrijf van de dolfijnen bleek helaas ook de trip van 12.30 niet door te gaan, en besloten we dus maar alvast naar Picton te gaan rijden waar we de ferry naar het Noord-Eiland zouden nemen. Onderweg kwamen we nog een zeehonden kolonie tegen bij een waterval, waar het alleen maar kleintjes waren. Erg schattig, allemaal speels, en helemaal niet bang van mensen. Hierna weer door, totdat we ’s avonds in Picton aankwamen en naar een DOC-campsite reden die het goedkoopste was. Dit was de ergste campsite tot nu toe, toen we probeerden om te draaien slipten we weg en er was geen overdekt stukje om te koken. Aangezien het intussen vrij hard aan het regenen was was dit een beetje balen, en het was wel aan Esther te merken dat ze graag een wat luxere campsite ging zoeken. Toen ze zelfs nog begon te klagen over dat het geluid van de waterval ervoor zou zorgen dat je ’s nachts naar de WC moest en ze het feit dat we aan een meer stonden niet kon apprecieren vertelde ik haar dat dat wel erge first world problems waren, en gingen we in onze auto koken (met alle deuren open natuurlijk).

’s Ochtends was het tijd naar de ferry te gaan en om helaas het Zuidereiland te gaan verlaten. Er gaan absurd veel auto’s op zo’n ferry, het voelt ook helemaal niet alsof je op een schip loopt. Totdat we op open zee kwamen, toen bleek het ineens toch echt een schip te zijn met het wiebelen dat daarbij hoort. De ferry zou ons brengen van Picton naar Wellington, de stad waar Esther het afgelopen semester heeft gestudeerd. Toen we bij haar kamer aankwamen en ik haar kamergenoten had ontmoet gingen we eerst weer eens genieten van een normale douche, en voelde het erg apart in een kamer te zijn. Sinds thuis had ik nooit echt meer een kamer voor mezelf gehad, het was elke keer een hostel met 7 anderen op de kamer, een kamer met kamergenoot, of een auto. Alvast weer even wennen voor thuis, want dat komt er ook alweer bijna aan. Maar goed, na wat sushi te hebben gegeten aangezien tijdens haar tijd op exchange Esther dit ook ineens is beginnen te eten (het is mij nooit gelukt in die 4 jaar haar te overtuigen, dus vraag me toch af wat er gebeurd is…) gingen we naar Mount Victoria om van het uitzicht over Wellington te genieten. Stelde eerlijk gezegd niet veel voor, zeker niet als je gewend bent geraakt aan Hong Kong. We zouden vanavond uit eten gaan met een studiegenootje van Esther, Bee, uit Thailand. Bee bleek gezellig, en na ook nog wat ijs te hebben gehaald was het voor Esther tijd afscheid te nemen van Bee.

Op zondagochtend was het op tijd op om het Nederlands elftal naar een toch respectabele 3de plaats te juichen, en hierna moest Esther nog wat dingen regelen. Een van haar boeken werd verkocht, haar bed moest verkocht, maar tussendoor wisten we nog naar het Te Papa Museum te gaan. In het museum was veel te zien van de Maori geschiedenis, wat voor mij allemaal vrij nieuw was, en hadden ze ook een expositie over aardbevingen en vulkanen wat voor een groot kind als ik natuurlijk geweldig is. Na een paar uur door het museum te hebben gelopen ging Esther haar spullen inpakken en ontmoette ik Emma, de kamergenoot van Esther waar ze het meeste mee had. Zij had toevallig ook in Hong Kong aan de City University gestudeerd, dus we kenden veel dezelfde plaatsen en hadden zelfs wat gemeenschappelijke vrienden. Toen was het toch echt tijd voor Esther om afscheid te nemen van Emma en van Wellington, en aangezien Esther ondanks dat ze veel heeft kunnen oefenen nog niet veel beter is geworden in afscheid nemen kwamen hier wat tranen bij kijken. Vanaf Wellington reden we naar National Park Village, een dorp dichtbij Mount Tongariro (of Mount Doom, zoals ik het ken). Dit was nog een aardig stukje rijden, dus we kwamen uiteindelijk om 11 uur ’s avonds aan en gingen snel slapen aangezien we zoals bijna elke dag weer vroeg op moesten.

We gingen deze vroege maandagochtend namelijk niet de finale tussen Duitsland en Argentinie kijken, maar gingen Mount Doom beklimmen! Om 6 uur op dus, om om 7 uur klaar te zitten. Ik kwam dik aangekleed aan aangezien mij was verteld je goed te kleden, en mocht letterlijk alleen mijn onderbroek aanhouden. De rest van mijn kleding was allemaal niet geschikt, dus na te zijn gekleed in hun broek, hun shirt, hun vest, hun sokken, hun schoenen en hun handschoenen was ook ik er klaar voor. Nu vind ik het niet erg eens een keer andere schoenen aan te hebben dan mijn eigen gympies, maar als je een hike gaat doen van 8 uur waarbij je tussendoor ook nog eens een berg beklimd beloven nieuwe schoenen toch aardig wat blaren. Er kwamen nog 2 meiden bij die met ons de hike gingen doen, en toen was het tijd te gaan. We hadden een dag met prachtig weer, en schoten lekker op. Ik heb, ik kon het niet laten, van tevoren een ring gekocht om in Mount Doom te gooien, dus na simpelweg Mordor te zijn binnengelopen en Mount Doom op te zijn geklommen heb ik de ring in de vulkaan gegooid, en in plaats van 3 films had ik er maar een paar uur voor nodig. De hike zelf was prachtig, zoals gezegd hadden we goed weer en we hadden dus op veel plaatsen een goed uitzicht. Wel moesten we op een gegeven moment onze ijsschoenen (geen idee of dit Nederlands is, schoenen met spikes) aan, en hadden we onze ijs-beitel nodig. Na een mooie 8 uur kwamen we beneden aan, en hadden we Mordor overleefd. Op het einde leek het er nog even op dat een van de vulkanen waar we langs liepen iets te actief werd, er kwam ineens een hoop rook uit en ook de gids (die geologie studeerde) vond het erg apart en keek waar we heen moesten mocht ie uitbarsten. Ging natuurlijk allemaal gewoon goed, dus we konden een welverdiend koud biertje pakken en daarna weer onze eigen kleren gaan aantrekken.

De volgende ochtend hoefden we een keer pas om 8 uur op, we gingen vandaag naar de Waitomo Caves rijden. Esther had voor mijn verjaardag namelijk als cadeau gegeven dat we daar een of andere tour zouden gaan doen. We reden hierheen via de Forgotten World Highway, een weg die door een haast tropische omgeving gaat en die erg surrealistisch aanvoelt. Op deze weg ligt ook nog de republiek van Whangamomona, een dorp die zich in 1988 tot onafhankelijke republiek verklaarde nadat ze het niet eens waren met de besluiten die door de provincie werden genomen. Deze republiek heeft 170 inwoners, en we wisten binnen te komen zonder door de douane te hoeven. Helaas was het gemeentehuis waar je blijkbaar een stempel voor in je paspoort kon krijgen dicht, op een dinsdag om 1 uur ’s middags. Het zal niet al te druk zijn in de Republiek Whangamomona. Doorrijden dus, want onze tour was om 3 uur en na om kwart voor 3 aan te zijn gekomen moesten we eerst een claustrofobie-test doen om te zien of we wel de grotten in mochten. Nu ben ik niet claustrofobisch, maar deze test was niet echt gebouwd op mensen van 1.90m. Het gangetje waar ik doorheen moest kruipen kreeg dus veel knieën en ellebogen van me te verduren, en voor Esther die buiten stond te wachten was het in ieder geval een leuk gezicht. In de grotten gingen we klimmen, abseilen, tokkelen (in het pikkedonker), over bruggen lopen met 20 meter aan pikkedonker onder je, en moesten we ook nog eens proberen dit alles te doen zonder te vallen. Knap genoeg wist Esther ondanks haar gedeeltelijke hoogtevrees alles te doen, en kwamen we allemaal weer in een stuk uit de grot. Het was intussen wel buiten net zo donker als in de grot aangezien we zo’n 4.5 uur bezig waren geweest, waardoor we prachtig de sterrenhemel konden zien. Omdat hier in Nieuw-Zeeland sommige plaatsen vrij afgelegen zijn en de lucht wat minder vervuild is kan je de sterren een stuk mooier zien, en konden we zelfs de baan van de Melkweg zien. We besloten ook voor de dag daarna nog een tour bij ze te boeken aangezien we een dag over hadden in ons schema, en we na 2 dagen druk bezig zijn blijkbaar nog niet te moe waren.

Wat we vandaag gingen doen was een tocht over het water door de grot. Dit water was een riviertje, meestal niet veel breder dan 1 of 2 meter, met constant het risico je hoofd te stoten. Een paar keer mochten we zo het donker inspringen van een waterval in de grot af, erg gaaf allemaal. Boven onze hoofden zaten “glowworms”, larves van vliegen die gedeeltelijk lichtgeven om zo insecten aan te trekken die ze dan kunnen opeten. Het ziet er prachtig uit, dus we dobberden vaak met onze lampen allemaal uit, en keken constant omhoog. In de grot-rivier zat ook nog een grote paling, waar vooral Esther erg fan van was. Ze stelde mijn grapjes niet eens erg op prijs, en toen de gids voor de grap zei dat ze de paling zag vond Esther haar tijdelijk geloof ik niet zo aardig. Het was wel een heel mooie tour, zoals altijd komen de foto’s (ooit) nog wel op Facebook. Na een (bijna) warme douche en wat eten was het tijd verder te gaan, we moesten vandaag namelijk nog in Rotorua zien te komen. Het was gelukkig maar 2 uur rijden, dus toen we er waren hadden we nog de tijd even wat pannenkoeken te bakken en daarna een van de geothermische parken te zien. Hier waren een paar geisers en wat warme bronnen, en kwamen de sulfur-gassen je neus in. We waren naar binnen gelopen door een grote poort wat ons een ingang leek, maar later toen we het park uitliepen bleek dat de entree normaal 48 dollar per persoon is. Oeps. Toch handig wat geld bespaard. Gelukkig, want 48 dollar was het eerlijk gezegd niet waard. Intussen was Esther nog gebeld door de politie, haar portemonnee was gevonden! De politie had niet alleen twee keer gebeld, haar voicemail ingesproken en haar een mail gestuurd, maar had ook nog eens geregeld dat haar portemonnee naar het vliegveld werd gestuurd via koerier zodat we hem nog zouden hebben binnen de 4 dagen die we nog in Nieuw Zeeland zijn. Perfecte service van de politie dus. In Rotorua gingen we ’s avonds nog De Hobbit kijken, aangezien we binnenkort naar Hobbiton gingen.

Vanuit Roturua was het tijd naar Matamata te gaan, een plaats vlakbij Hobbiton. We vonden hier een camping met gratis hot springs, al maakten we daar met 4 graden buiten niet al te veel gebruik van. Het was wel een relaxed dagje, op de camping was een games hall met een pingpongtafel (zonder bal), airhockey (zonder puck, zonder elektriciteit), een dartbord (zonder darts) en een pooltafel. Werd pool spelen dus. We bleken wel op een echt kamp-kamp terecht te zijn gekomen, met wat leuk volk om ons heen. Eentje besloot met ons mee de Hobbit te komen kijken, en was constant verbaasd over het feit dat hij dit niet had gezien terwijl hij toch al de Lord of the Rings had gezien. Het wilde er niet in dat dit NIET Lord of the Rings was. Het was hier wel aardig koud, ’s nachts ben ik nog wakker geworden van de kou en we werden wakker met een gedeelte van de deken bevroren omdat het tegen het raam had gelegen.

Ondanks de kou gingen we snel op pad, want we hadden voor vandaag de tour in Hobbiton geboekt. Voor een Lord of the Rings-fan als ik natuurlijk een leuk vooruitzicht, en ondanks het feit dat we met zijn allen een bus in werden gepropt was het leuk de hele set te zien. We hadden weer geluk met het weer, zoals bijna de hele vakantie, en aangezien ik eerder 2 oorbellen had gekocht die leken op de ring uit Lord of the Rings liep ik weer mooi rond met mijn ring, belachelijke foto’s te maken. We sloten onze tijd in Hobbiton af in the Green Dragon, een pub die ook in de films voorkomt waar we ons konden verkleden als hobbits en een Hobbit-biertje konden drinken. Vanuit Hobbiton gingen we door naar Hot Water Beach, met een tussenstop (voor wifi, was het excuus) bij de McDonalds. Hot Water Beach is een strand waar je als je een klein kuiltje graaft op bepaalde plekken warm water krijgt, een soort make-your-own hotsprings. Na lang graven had Esther nog steeds alleen koud water, terwijl de mensen naast haar heerlijk heet water hadden. Esther besloot dus erg onopgemerkt het muurtje met haar buren door te breken, en toen had ze spontaan warm water! Daar hebben we nog een tijdje rondgehangen waarna het teruglopen erg koud was, de warme douche in het hostel was dan ook erg welkom.

Op zaterdag was het helaas onze laatste dag met onze auto, we moesten hem vandaag gaan inleveren. Dit moest om 4 uur gebeuren, dus we hadden nog de tijd bij Hot Water Beach naar Cathedral Cove te gaan, een grot met strand erin. Zag er wel gaaf uit, en na op de parkeerplaats daar onze auto te hebben uitgeruimd konden we op pad naar Auckland waar de auto ingeleverd moest worden. Het was nog wat langer rijden dan verwacht, en aangezien we tussendoor ook nog bij een politiebureau langs gingen waar we Esther’s portemonnee konden ophalen en we de auto nog moesten wassen en stofzuigen kregen we het voor elkaar om 10 minuten voor 4 aan te komen bij het bedrijf, als we na 4 uur waren aangekomen hadden we een boete moeten betalen. Goede timing dus. Enige probleem was dat er niemand thuis was bij het bedrijf, al kwam er na 10 minuten wel iemand uit de workshop. Die wist niet precies wat er met de auto moest gebeuren, dus na de onhandigste check-out die ik ooit heb meegemaakt reed hij ons naar het treinperron, en was ons auto-avontuur helaas voorbij. Na 4373 kilometer waren we aangekomen bij de bestemming, en vonden we een hostel voor onze laatste nacht in Nieuw-Zeeland.

Zondag, onze laatste dag in Nieuw-Zeeland. Vooral voor Esther toch echt een laatste dag om te herinneren! Het grootste gedeelte van de dag werd dan ook gespendeerd aan het zoeken van souvenirs, waar Esther ongelooflijk slecht in is (sorry Es). Ook nog even naar de bioscoop, en dan dadelijk naar het vliegveld om naar LA en naar mijn ouders en zusje te vliegen! Toch ook wel eens leuk, na 6.5 maanden!

Daar komt de volgende blog dan ook als het goed is vandaan, en dat kan goed de laatste zijn. Ik ga Nieuw Zeeland wel missen, zeker het Zuidereiland. Elke bocht die je omgaat zie je weer wat moois, en we hebben ongelooflijk geluk met het weer gehad. Mocht iemand naar Nieuw Zeeland gaan kan ik het rondreizen in een campervan zeker aanraden, al zou ik er de volgende keer wel een kiezen waar ik tenminste rechtop in het bed kan zitten.. Maarja, je kan niet alles hebben he! Maar echt waar, Nieuw-Zeeland is prachtig. Waarschijnlijk het mooiste land waar ik ooit geweest ben. Het zal wel weer wennen worden steden in te gaan in Amerika, en zeker het verschil met ons platte landje thuis zal groot zijn. Maar goed, dat is voor later zorg!

Adios, en voor papa en mama die dit waarschijnlijk wel lezen, tot zo!