Vietnam Trip! Hanoi to Ho Chi Minh part 2

En toen waren we in Hue aanbeland! We hoefden pas rond half 9 op, want vandaag zou niet een al te lange rit zijn. Na een paar dagen “pho”, oftewel noedelsoep te hebben gegeten was het westerse ontbijt erg welkom, en had ik lekker een baguetta met omelet en een pannenkoek met chocola. Goed wakker worden zo! De rit naar Hoi An vandaag zou prachtig zijn volgens de planning, en de beelden van Top Gear bevestigden dat nog eens. Op pad dus, eerst helaas een aantal kilometer over de snelweg. Toen kwamen we bij de berg aan, en kozen we gelukkig de weg die eroverheen ging en niet door de tunnel zoals sommigen doen. Het uitzicht was spectaculair, ik ben aan een stuk door filmpjes aan het maken geweest dus dat zien jullie nog wel! De hele tijd door haarspeldbochten, geiten op de weg en Vietnamezen die blij aan het zwaaien waren. Op de weg naar beneden toen we stopten voor wat foto’s stopte er een Vietnamees naast ons, die natuurlijk weer in het vietnamees tegen me begon te praten (zoals altijd). Hij gebaarde naar mijn camera, en toen ik mijn camera aan hem gaf keek ie erg verbaasd ernaar, hield hij hem verkeerd om en tuurde hij de lens in. Uiteindelijk hebben we hem toch uitgelegd hoe je een foto moet maken, en was hij erg trots op zijn resultaat. Hier op de pas zagen we trouwens wel veel toeristen, waarschijnlijk grotendeels geïnspireerd door Top Gear. Na de pas was het tijd door te gaan op weg naar Hoi An, maar eerst moesten we nog een andere stad door. Aangezien we via het strand wilden rijden en de halve stad openlag voor werkzaamheden was dit nog een leuke test van mijn navigatievaardigheden, maar uiteindelijk reden we zo ongeveer het strand op. Hierna langs de kust op weg naar Hoi An, en een homestay gevonden in Hoi An. Ik was al online aan het zoeken geweest naar welke tailor ik wilde om mijn pakken te laten maken, en het werd Hoang Kim. Hoang Kim zelf bleek een aardige vrouw te zijn. Helemaal opgemeten, en Joanne besloot ook nog een Chinese jurk te laten maken. Toen we klaar waren met opgemeten worden was het tijd eten te gaan vinden, aangezien we al bijna een hele dag geen pizza meer hadden gegeten besloot ik een goed Italiaans restaurant te vinden. Het eten was erg goed, maar wel duur voor Vietnamese standaarden. Zal wel komen doordat Hoi An zo toeristisch is.

De tweede dag dat we in Hoi An waren konden we een keer uitslapen, dus na het ontbijt lekker even terug naar bed. Vandaag kon ik mijn pak gaan aanpassen en Joanne haar jurk. Mijn pakken zagen er fantastisch uit, heb wat foto’s op facebook gepost. Joanne’s jurk paste volgens haar niet precies, hij was niet strak genoeg. Moest dus aangepast worden, en we konden over een paar uur terugkomen. Tijd om even Hoi An te verkennen dus, en te kijken of het bier voor 10 eurocent per stuk een beetje te drinken is. We gingen dus een cafeetje binnen waar ik een pizza bestelde en een biertje. De pizza duurde een beetje lang, totdat er iemand op een motor voor het cafe stopte, en naar achter liep waarna ik 2 minuten laten mijn pizza kreeg. Maakte niet uit voor mij, hij smaakte goed en dat is het belangrijkste! Hierna ook nog even het postkantoor opgezocht, want die pakken moeten toch naar huis worden gestuurd. Rond 6 uur terug naar de tailor om alles op te halen, en wat bleek… Die van Joanne was nu te strak. Haar kont was iets “curvier” dan verwacht (ik gebruik haar woorden om haar niet te kwetsen). Aangezien we de volgende ochtend weg gingen moest het nu nog aangepast, en mochten we mee naar de plaats waar ze alles maken zodat nu zeker was dat alles goed was. Dat duurde nog meer dan een uur, maar wel leuk om te zien waar en hoe het allemaal gemaakt wordt. Uiteindelijk paste het allemaal, hebben we de pakken naar huis laten sturen, en bleek het “full moon” avond of iets dergelijks te zijn in Hoi An. Alle elektrische lichten gaan uit, motors zijn niet meer toegestaan op de straten en ze gebruiken alleen lantaarns en lampions om alles te verlichten. Ook plaatsen ze allemaal kleine lichtjes in het water die dan de rivier omlaagdrijven. Zag er heel mooi uit, Joanne met haar goede camera heeft er wat foto’s van gemaakt. Op die van mij waren het helaas alleen wat vage vlekken. Beetje op tijd naar bed vanavond, want morgen was het weer tijd om op de motor te rijden!

Vandaag gingen we terug de bergen in, het toeristisch gebied weer uit. Na eerst onze was te hebben opgepikt, het was intussen namelijk toch echt wel nodig weer eens wat schone kleren en ondergoed te hebben, verlieten we Hoi An. Eerst een stukje over de snelweg helaas, dat moest wel. Daarna rechtsaf slaan, en de grote wegen af. De route vandaag was echt prachtig. We reden langs watervallen, en klommen zo hoog de bergen in dat ik het koud kreeg en we op een gegeven moment tussen de wolken reden. De klim was wel zo zwaar dat ik vaak terug moest naar de tweede versnelling, terwijl ik tot nu toe de hele tijd in zijn vier of uiterlijk drie vooruit kwam. Echt prachtige route dus, die we de hele dag konden volgen. Het ging de hele dag ook nog eens perfect, Joanne is niet gevallen en er is niks kapot gegaan aan de bikes.

Na op tijd op te zijn gestaan moesten we ontbijt vinden, dus gewapend met ons basis Vietnamees gingen we op pad. WE hebben intussen de woorden voor pizza, pasta, en omelet in onze telefoon staan, dus hiermee gingen we de straat op. Pasta en pizza was zoals verwacht niet te vinden, maar een lekkere omelet met brood was wel te krijgen! Hierna spullen op de bike en we waren weer ready to hit the road. Het eerste stuk schoot lekker op, maar hierna werd de weg erg slecht. Sterker nog, het was de slechtste weg die we tot nu toe hadden gehad. Gaten in de weg, en het was ook nog eens de hele dag aan het miezeren of regenen. Maar goed, we hadden onze poncho’s dus dat was geen probleem. Op een gegeven moment ging Joanne echter iets te enthousiast door een van de gaten in de weg en vloog ze van haar motor af. Wonderbaarlijk genoeg landde ze eerst nog op haar zadel terug op de motor en toen op de grond, terwijl ze de motor toen dus niet eens meer vast had. Ze was nog in orde, geen wonden deze keer, maar de motor had geen koplamp meer, de versnellingen zaten niet meer op hun plaats, de kettingbeschermer lag eraf en ook haar snelheidsteller zat niet meer vast. Gelukkig was ze wel midden in een dorp gecrasht, en konden we dus meteen naar een monteur die alles voor bij elkaar 1,66 euro weer fixte. Hierna ging Joanne wat langzamer, en checkten we in in een hotel met televisie zodat we Nederland-Spanje konden kijken! En wat een wedstrijd, jongens we doen het goed! Hopelijk hebben we tegen de tijd dat deze blog gepost wordt al 6 punten, en kan ik gaan overwegen een ticket naar Brazilie te kopen! Joanne leert langzaamaan de tekst van Viva Hollandia, dat zit er tegen het einde van de trip wel in.

Vandaag zou een gemiddelde dag worden, zo’n 200 kilometer. We hoopten op wat betere weg dan gisteren, want veel slechter kon het niet worden. Het eerste stuk was nog net zo als de weg van gisteren, met kleine stukken goede weg opgebroken door constante wegwerkzaamheden waarbij we over steentjes reden en ons best deden balans te houden terwijl we de gaten in de weg ontweken en geen vrachtwagens raakten. Toen we dan ook eindelijk bij een plek kwamen waar we linksaf kwamen was vooral Joanne erg blij, ik begon het intussen wel leuk te vinden. Die blijheid bleef echter niet heel lang, deze weg bleek nog erger te zijn dan de vorige. Sterker nog, het een weg noemen deed dit pad iets teveel recht aan, het was een soort zandpad, met soms restjes weg erop die dan ineens zorgden voor een berg in het midden van het pad, en op dit pad was het onmogelijk niet door de gaten in de weg te rijden. Na een paar minuten zaten we dan ook onder de modder, en kwam Joanne me vragen of ik wel HEEL zeker wist dat dit de weg was naar Nha Trang. Dat was het toch echt, dus gingen we verder. De blikken van de Vietnamezen die ons tegemoetkwamen spraken boekdelen, we waren een leuke vorm van amusement, twee toeristen die dachten deze weg wel even aan te kunnen. Maar we gingen door, want dit was toch echt de richting die we opmoesten. Uiteindelijk, na lange tijd met zo’n 5 kilometer per uur vooruit te zijn gekomen, kwamen we bij het einde van het pad. Hier werd de weg wat beter, en daarna was het lekker cruisen over de mooie weg door de bergen. Joanne’s versnellingspedaal of hoe het ook heet ging wel nog kapot, maar dat was bij een monteur natuurlijk zo weer gefixt. Rond 5 uur kwamen we aan in Nha Trang, ook wel bekend als klein Rusland. Het is echt niet normaal, zelfs de meeste borden zijn in het Russisch. Hier een hostel gevonden, en ja, het was tijd voor pizza! Hierna terug naar het hostel, en we besloten een dag in ons schema te plannen voor een bezoek aan het Vinpearl park.

Vinpearl park vandaag dus! Vinpearl park is een soort attractiepark/waterpark, wat in Vietnam erg bekend is. Je neemt een cablecar om bij het park te komen, want het is op een eiland. Het eiland ziet er trouwens precies zo uit als het eiland in Jurassic Park, dus ik had hoge verwachtingen. Maar goed, het park in, en meteen de kleinste achtbaan in die ik ooit gezien heb. Deze achtbaan heette dan ook “Compact Coaster”, erg passend! Ook hadden ze een lange rodelbaan naar beneden, en nog wat andere leuke attracties. Hierna kwam het leukste gedeelte, de games-hall! Dit was een hele hall gevuld met oude consoles, waar je normaal per spel voor moet betalen. Airhockey, autoracen, mollenmeppen, allemaal van dit soort spellen. Vond ik geweldig, en Joanne gelukkig ook, dus daar waren we een uur of 2 zoet mee. Na alle spellen te hebben geprobeerd gingen we naar het laatste stuk, het waterpark. Aangezien Joanne nog steeds gewond was aan haar knieën en elleboog kon ze het water niet echt in, maar ik gelukkig wel! Aan mij dus de taak alle waterglijbanen te proberen, en dat bleken er een stuk of 20 te zijn. Het strand dat aan het park lag probeerden we ook nog even uit, en met een ijskoude cola voor mij en een biertje voor Joanne was het ook daar wel uit te houden. Het hele park was wel gevuld met Russen, het was zelfs zo erg dat er twee keer Russisch tegen me werd gepraat uit het niks. Er zijn daar zoveel Russen dat ze er vanuit gaan dat als je blank bent, je een Rus bent. De Russen spreken dan ook geen Engels, aangezien alles in het Russisch vertaald is is dat helemaal niet nodig! Een van de Russen die in ons hostel zat legde het uit, Nha Trang en Mui Ne waren de plaatsen waar de Russische reisorganisaties reizen naar organiseerden, en de Russen vonden het wel fijn een plek te hebben waar ze geen Engels hoefden te spreken en zich lekker thuis konden voelen. Nha Trang, Russische kolonie dus. Na het park nog een restaurantje gevonden waar we lokaal eten hebben gegeten (ja, ook ik!) en toen naar bed.

Na een dag begonnen we het gevoel van motorrijden al te missen. Vandaag was het plan van Nha Trang naar net iets voorbij Da Lat te komen, of in ieder geval zo ver mogelijk. Uit de beschrijvingen van bloggers had ik al begrepen dat dit een erg mooie rit ging worden, en het stelde niet teleur. Op een van de plaatsen waar we stopten om foto’s te nemen kwamen we twee Vietnamezen tegen die ook van Hanoi naar Ho Chi Minh gingen op de motor, ze hadden grotendeels dezelfde route genomen als wij. Na een paar foto’s gingen we weer verder, maar Joanne reed steeds langzamer en langzamer. Op een gegeven moment kwame de twee Vietnamezen langs, en gebaarden dat we moesten stoppen. De man legde uit dat Joanne’s motor niet goed klonk, en nadat hij er even op had gereden had hij door dat er iets met de motor was. Een kwartiertje gewacht om te kijken of de motor misschien af moest koelen, maar dat was het ook niet. Daarna dus maar erg langzaam verder, met 5-10 km/u de berg op. Toen ik even Joanne’s motor reed deed ie het prima, dus of het aan de motor of Joanne lag durf ik niet zeker te zeggen… Maar goed, bij de eerste monteur die we tegenkwamen was het tijd Joanne’s motor te laten fixen. Dit was de grootste reparatiebeurt die we tijdens de hele trip hebben gehad. Haar engine werd uit elkaar gehaald, haar remmen werden gecheckt, haar carborateur werd vervangen, allerlei kabels werden vervangen, en dan werd er ook nog van alles met de motor gedaan dat ik niet eens kan beschrijven. Het eindresultaat was dat de motor het eerst helemaal niet meer deed, maar na een uur bij de monteur leek ie het weer iets beter te doen en konden we weer verder op pad. We gingen natuurlijk niet meer zover komen als gepland, maar besloten zo ver mogelijk door te rijden en rond half 6 een hotelletje te gaan zoeken. Om half 6 begon het te stortregenen, en gelukkig hadden we snel een hotel gevonden. Joanne had een papiertje bij met daarop de Vietnamese vertaling van “pizza” en “delivery”, en wonderbaarlijk genoeg bleek er in dit dorp nog ergens pizza te vinden te zijn. Een medewerker van het hotel fietste voor ons uit terwijl wij op mijn motor volgde, en we kwamen bij een klein restaurantje waar inderdaad ook pizza op het menu stond. Na een pizza voor 2 euro en stokbrood met omelet voor 30 eurocent was het tijd terug te gaan naar het hotel en te gaan slapen, morgen zou de laatste dag op onze motor worden!

Oke, op pad dus voor onze laatste dag. Het was dan wel nog zo’n 270 kilometer maar het zou een makkelijke dag worden, met goede wegen waarop we konden doorrijden. De eerste twee uur schoten we dan ook goed op, maar Joanne’s motor had een klein probleempje. Haar handvat waarmee je gas geeft zat iets te strak, en aangezien ze nog steeds een wond had op haar hand begon dit pijn te doen. Zou geen probleem moeten zijn, we gingen even naar een monteur en probeerden uit te leggen wat er aan de hand was. Blijkbaar was de vertaling echter niet zo goed gelukt, want hij begon haar achterwiel eraf te halen omdat die veel te los bleek te zitten. Dit fixen duurde iets langer dan verwacht, dus daarna reden we goed door. Helaas hadden we wat slechte wegen in kleine dorpjes waar we doorheen moesten en zoals altijd komt dan mijn uitlaatpijp los, dus daar moest ook weer even een schroefje voor worden geplaatst en toen bleek dat Joanne’s handvat nog steeds niet helemaal goed was. Om de tijd te doden haalden wij even wat eten, ze bleken hamburgers te hebben in dit dorpje! Mijn hamburger was een beetje krokant, wat toch apart was, maar later toen Joanne die van haar at bleek dat er wat insecten verstopt zaten onder de hamburger. En dan bedoel ik niet de insecten die ze proberen te introduceren op de Nederlandse markt, maar gewoon insecten die je liever niet op je brood hebt. Maar een oplossing voor mij dus natuurlijk, cola halen en even aardig wat drinken. Na 2 blikjes cola te hebben gedronken en mijn maag te hebben verteld deze cola goed te gebruiken om alles te zuiveren was het weer tijd verder te gaan, we zouden het waarschijnlijk nog wel gaan halen. De rest van de dag ging goed, en toen we bij de afslag naar Ho Chi Minh aankwamen bleek het laatste stukje van onze route een prachtige snelweg te zijn. Wij blij, maar net voordat we de echte snelweg opreden werden we gestopt door de politie, die ons vertelde dat deze weg verboden was voor motoren. Erg fijn dat dat ergens staat aangegeven, want nu moesten we dus een aardig stuk om en het was inmiddels al 5 uur. Niks aan te doen, dus moest ik snel een nieuwe route gaan uitstippelen. Die was zo gevonden, al wist ik niet zeker of we bij mijn route wel over de rivier konden komen aangezien er niets stond van een brug of iets dergelijks. Racen door de kleine dorpjes dus, want we hadden ons hotel al geboekt en wilden dat geld niet weggooien. Helaas begon het om half 6 ineens te stormen en te stortregenen, en konden we echt niet meer verder. Het dichtstbijzijnde motel dus maar in, doorweekt tot op het bot, en accepteren dat we vandaag Ho Chi Minh City niet meer gingen halen. Gelukkig begreep het hotel het wel toen we ze belden, en konden we de boeking gratis een dag verplaatsen. Wat wel jammer was was dat ze bij het motel geen woord Engels spraken behalve no, en eten vinden dus moeilijk was. Na een lange discussie waarin we eerst vroegen of ze hier iets te eten hadden (no), of er in het dorp dan iets te eten was (no), wat de mensen in dit dorp dan aten (no), hoe overleefden de mensen in dit dorp dan zo zonder eten (no), kregen we het toch voor elkaar een noodle-soup te krijgen. Dit was niet heel veel, dus probeerde ik ook nog pizza delivery uit Ho Chi Minh te regelen maar ik kon ze niet overtuigen 20 kilometer buiten Ho Chi Minh te rijden, een ferry te nemen en dan op zoek te gaan naar ons motel waarvan we de naam niet wisten. Maar weer eens met wat honger naar bed dus, gelukkig dat ik al wat extra proteinen van de insecten had gekregen.

Vandaag zou definitief de laatste dag worden op de motor. We sliepen een keer lekker uit aangezien we toch nog maar 20 kilometer te gaan hadden, en stapten op de motor. Mijn motor start intussen niet meer zo soepel, dus ik moet rennen met de motor en tegelijkertijd proberen hem te starten, en er dan op springen en doorrijden. Werkt eerlijk gezegd nog vrij goed ook. Op pad dus, en na 5 kilometer kwamen we al bij de ferry aan waar we voor 3000 dong (10 eurocent) op mochten stappen om naar de andere kant van de rivier te komen met onze motoren. Hierna was het een kort ritje naar Ho Chi Minh City. We zijn intussen zo goed geworden in motorrijden dat ik tijdens het rijden in het drukste verkeer van Vietnam Joanne’s mobiel kon checken om te kijken of we nog de goede route volgden, en we navigeerden naar het hotel. Hier de tassen gedropt, even heel hard geschreeuwd WE MADE IT, en meteen weer door. Er is namelijk slechts 1 McDonalds in heel Vietnam, dus dan is het toch een uitdaging deze even te bezoeken. Hij bleek slechts 10 minuten van ons vandaag te liggen, en de medewerkers waren de liefste medewerkers die ik ooit heb gezien. Toen we binnenkwamen hield er een de deur voor ons open, wenste ons welkom, daarna stonden ze allemaal te springen om ons bij hun kassa te laten bestellen, ze hadden vlaggetjes van het land dat ze supporterden bij de World Cup op hun wangen, en hadden allemaal de grootste glimlach op hun gezicht. Toen we een van hen vroegen of hij even de camera voor ons vast kon houden zodat we op video konden zeggen dat we het gehaald hadden en dat we nu in Ho Chi Minh City waren hield hij blij mee, en zei zelfs ook nog wat woorden in de video (Welcome to Ho Chi Minh City!!). Leuk personeel dus, toen ik een foto ging maken van de McDonalds poseerden ze steeds, en toen ik nog een keer naar beneden kwam om wat meer te bestellen kreeg ik een “Welcome back sir, how was your first meal?” te horen. Het enige minpunt dat ik kon zien was dat ze bijna allemaal de Duitse vlag op hun wangen hadden, en dat ik er niet een kon vinden met de Nederlandse vlag. Maar goed, die Vietnamezen hebben natuurlijk ook geen verstand van voetbal. Na de MCDonalds was het terug naar ons hotel, en tijd om voor het eerst in zo’n twee weken geen doel meer te hebben. We hoefden nergens meer heen en hoefden niet meer op tijd naar bed. De rest van de dag werd voor mij dan ook besteed aan lezen, en Joanne begon meteen de videos te editen. Toen we erachter kwamen dat een pizza delivery service een 2 pizza’s bestellen = 2 pizza’s gratis actie had kwamen we al helemaal de kamer niet meer uit.

Na heerlijk te hebben uitgeslapen bleken we nog meer te willen slapen, dus bestelden we wat ontbijt en gingen we weer slapen. Uiteindelijk werden we vrij laat wakker, en gingen we naar het dakterras om daar het video’s editen en lezen door te zetten. Dit was Joanne’s laatste dag in Vietnam, morgen was het tijd terug te vliegen naar Taiwan. Intussen was de eerste video al klaar, als het goed is moet ie intussen op facebook staan. Ze zijn erg leuk geworden, maar we hebben zoveel video’s genomen dat ze het in afleveringen heeft moeten opsplitsen. Verder hebben we die dag eerlijk gezegd niet zo heel veel gedaan, geprobeerd online onze motor te verkopen met weinig succes en laat opgebleven om het voetbal te kijken!

De dag dat Joanne wegging moesten we al op tijd op, ze had namelijk haar vlucht rond een uur of 10. Om 6 uur ging dan ook de wekker, tot chagrijn van Joanne, en na een half uur was ze dan toch uit bed. Alles ingepakt, en toen op onze motoren naar het hostel waar ik de laatste 2 dagen zou verblijven. We hadden bedacht dat om de motoren te verkopen het wel zo handig was als ik die van haar ook bij de hand had, en ik ging natuurlijk niet in mijn eentje in een hotel blijven. Haar laatste motorrit dus, en na het afscheid van de motor was het ook tijd afscheid te nemen van mij. Allebei de afscheiden vond ze niet erg leuk, maar het was tijd naar haar familie terug te gaan. De rest van die dag bleef ik in mijn hostel, ik voelde me niet helemaal goed en het was de hele dag aan het stortregenen. Daardoor kwam ik wel een Canadees tegen in mijn kamer, die zo geinspireerd was door mijn verhaal over onze trip dat hij op de motor naar Hanoi wilde, en ik dus een van onze motoren wist te verkopen. Na allebei de motoren te hebben geprobeerd besloot hij dat die van mij beter was, waar ik het compleet mee eens was, en was het een done deal. Die avond ging ik met hem naar een bar en had ik afgesproken met Sam Lafontaine, een vriend van exchange in Hong Kong. Erg leuk die weer te zien, en erg leuk hoe goedkoop bier hier in Vietnam is.

Op zaterdag stond ik vroeg op, ik wilde naar het War Remnants Museum. Dit Museum is zoals de naam al doet vermoeden opgericht om de Vietnam oorlog (of zoals de Vietnamezen het noemen: The American War) te herdenken. Ze hebben veel overblijfselen van de oorlog zoals complete helikopters, gevechtsvliegtuigen en tanks, maar ook veel indrukwekkende foto’s. Vooral het gedeelte met de foto’s van Agent Orange, een chemisch middel dat werd gebruikt voor ontbossing maar met als bijeffect allerlei vervormingen voor niet alleen de directe slachtoffers maar ook voor hun kinderen. Hier heb ik dan ook een uur of 3 doorgebracht, en ik moest dan ook wel 10 eurocent betalen voor het parkeren! Na mijn culturele uitstapje moest ik toch echt Joanne’s motor gaan verkopen, dus na de lunch ging ik bij allemaal motorbike shops langs om te kijken wat ze ervoor wilden geven. Dat bleek niet zoveel te zijn, ze konden allemaal duidelijk zien dat ze was gevallen en waren niet tevreden over de motor, de koppeling en de wielen. Aangezien dat toch vrij essentiele onderdelen waren ging de prijs hard omlaag, en wilden de meesten niet meer geven dan zo’n $50-60. Na de halve dag heen en weer te zijn gereden tussen allerlei dealers is het uiteindelijk gelukt er nog $110 voor te krijgen, een stuk minder dan voor die van mij maar tenminste beter dan niets. Hierna ging ik nog uit eten met mijn nieuwe Canadese vriend, en kon ik Argentinië – Iran kijken. Messi liet lang op zich wachten, maar zoals ik al koppig de hele wedstrijd bleef zeggen scoorde ie uiteindelijk toch nog de belangrijke 1-0. Daarna naar bed, want het was weer op tijd op om mijn vliegtuig te halen.

’s Ochtends toen ik om half 6 wakker werd bedacht ik dat sinds mijn telefoon kapot is ik geen wekker meer heb, toch fijn dat ik blijkbaar wakker wordt als het nodig is! Om 6 uur naar het vliegveld, en toen was het tijd Vietnam gedag te zeggen. Het was een geweldige trip, Vietnam is prachtig en ik denk dat ik maar eens moet gaan kijken of ik ook in Nederland een motor kan kopen ;)

Nu op naar Bangkok voor een paar dagen, eens zien wat ik daar voor leuks kan doen. Als iemand dit leest die ook een motortrip door Vietnam wil gaan doen, stuur me een mailtje op milandereede@hotmail.com als je vragen hebt, ik beantwoord ze graag!

Ciao, adios, mijn volgende update zal uit Bangkok of Sydney komen!