Vietnam trip! Hanoi to Ho Chi Minh part 1

Touchdown in Vietnam! Na een vlucht waarin ik voor het eerst dacht dat er iets mis was met het vliegtuig (de hele tijd wiebelen, rook in het vliegtuig..) kwamen we aan in Vietnam en liep ik de hittegolf in. Het eerste dat moest gebeuren was een visa krijgen, en dat bleek me toch moeilijk! Normaal is er een pinautomaat in de ruimte waar je je visa moet aanvragen, maar dat was er nu niet. Daardoor hadden ik en een paar anderen een probleem, aangezien het visum $45 was. Toen ik vroeg waar ik dan geld kon pinnen wezen ze naar buiten, maar om buiten te komen heb je nodig… Inderdaad, een visum. Probleem! Uiteindelijk moesten ik en een paar anderen dus wachten totdat letterlijk IEDEREEN geholpen was, en dan konden ze met ons meelopen naar de pinautomaat zodat we daar geld konden pinnen. Extreem vermoeiend, en ook vrij vervelend als iedereen waar je mee aan het praten was en een taxi mee wilde pakken dus al weg is. Inmiddels was ik al een uur in Vietnam, en was ik nog steeds niet officieel Vietnam binnen. Wel kwam ik een Chileense tegen waar ik mee aan het praten was en voor de grap zei dat ik Chili al heel goed kende door mijn vriend Jose Tomas Poblete, waarna ze me ineens met grote ogen aankeek en me vroeg die naam te herhalen. Bleek de Tomas die ik ken haar neef te zijn. Nu heeft ze dus hetzelfde hostel als ik geboekt haha. Maar goed, uiteindelijk kon ik met security escorte (3 man) naar buiten, naar de pinautomaat en weer terug naar binnen om te betalen voor het visum. Daarna in de taxi naar mijn hostel, het hostel bleek erg goed te zijn! Little Miss Diamond, klinkt meer als een plaats waar je betaalt voor vrouwen in plaats van een hostel, maar dat viel tegen! In het hostel ontmoette ik een paar gezellige mensen, waaronder iemand die net van Hoi An naar Hanoi was gereden op de motor en dus al een beetje ervaring had. Een tijdje mee zitten praten, en toen besloten we met zijn allen eten te gaan halen in een restaurantje ergens in de buurt. Toen we een willekeurig restaurantje binnenliepen (cheap beer, was wat ons overhaalde) zag ik jongen en meisje samen binnen zitten, en het meisje zag er wel zo Nederlands uit dat ik me niet kon inhouden. Toen we binnenkwamen zei ik dus goedenavond, en daarna zaten we met hun aan tafel wat te eten. Ik weet nog steeds niet zeker wat het precies was, ik geloof iets met rund, een apart soort groente die heel fris smaakte en rijst. Rijst is het enige waar ik zeker van ben. Hierna nog deze groep op pad geweest, een marktje op en de buurt een beetje verkennen, maar vrij op tijd terug want de dag erna zou Joanne komen.

Op dag twee was ik eerst erg lui nog even de stad aan het verkennen, en daarna ging ik op zoek naar wat praktische zaken. Ten eerste een simkaart, ik had besloten dat als we door Vietnam gingen motorbiken een simkaart met internet wel handig zou zijn, en als we elkaar kwijtraakten konden we dan ook even bellen. Toen ik een winkeltje zag met simcard boven de deur wilde ik het daar dus gaan halen, alleen was de eigenaresse aan het slapen. De buren zagen mijn twijfel en vertelde me haar gewoon wakker te maken, dus werd de 50 jaar oude vrouw met “excuse me?” wakker. Helaas bleek ze de simkaart niet te hebben, maar ze wilde natuurlijk wel verkopen. Met handen en voeten werd me verteld hier te wachten, en ze rende naar de overkant waar ze aan andere mensen ging vragen of die een simkaart hadden. Was niet het geval, dus kwam ze weer teruggerend (in zo’n 40 graden), maakte me nogmaals duidelijk dat ze het ging halen, en sprong ze op de fiets. Na 10 minuten op een stoeltje te hebben gezeten dat niet misplaatst zou zijn in een kinderdagverblijf kwam ze trots terug met de simkaart, en kon ik eindelijk verder. Nog wat spulletjes gehaald, en toen was het tijd in te checken bij onze slaapplaats. De man bij de receptie hielpt ons goed en liet zelfs wat dingen over Ha Long Bay zien, en toen hij dat wegklikte kwamen er zogezegd wat naakte vrouwen in beeld. Zijn gezichtsuitdrukking toen hij naar me opkeek was geweldig, een soort verschrikte eekhoor. Maar goed, ze waren erg aardig, hadden zelfs wat taart voor ons! Joanne kwam pas rond een uur of 5, dus hebben we alleen nog wat gegeten en hebben we tours naar Ha Long Bay vergeleken. We waren van plan de tour naar Ha Long Bay de morgen hierna meteen te doen, maar die was helaas al volgeboekt. Planning dus maar omgooien, en lekker gaan slapen.

Vandaag gingen we naar de bike shop, die ik online had gevonden en waar we onze bikes zouden halen. Na door de taxi gedropt te zijn en in een garage te zijn uitgekomen waar gelukkig de aardige monteur Hop goed Engels sprak. Hij liet ons de garage zien en hoe ze alle bikes fixen, aardige gast. Hierna belde hij een taxi voor ons, betaalde, en bracht ons naar de echte winkel. De winkel is namelijk eigenaar van de garage, ze kopen motors, lappen ze een beetje op en verkopen ze dan weer door. Maar goed, de winkel dus. Fleur stond op ons te wachten, waar ik al mee aan het emailen was geweest, en ze bleek van dezelfde universiteit te komen als waar Esther nu studeert in Nieuw-Zeeland! Leuk typ, een paar jaar geleden verhuisd naar Vietnam en toen ik vroeg waarom antwoordde ze dat ze toen al zo’n 20 jaar in Nieuw Zeeland woonde en het wel weer eens tijd vond voor iets nieuws. De bikes waren er nog niet dus ze kon niet echt veel voor ons betekenen, maar toch leuk even kennis gemaakt te hebben. Verder hebben we die dag geloof ik niet zo heel veel gedaan, ik probeer het me te herinneren maar er komt niks naar boven!

Het plan naar Ha Long Bay te gaan was een dag uitgesteld, naar vandaag! Om 8 uur dus op de bus naar Ha Long Bay, een busrit die 4 uur zou moeten duren. Het was zo’n leuk minibusje, met als nadeel dat de beenruimte ook mini was en ik dus niet bepaald comfortabel zat. Toen dus na een paar uur de hele bus lag te slapen zat ik nog steeds oncomfortabel. Ik had gelukkig wel mijn mobiel bij, dus lekker met een muziekje op zitten genieten van het landschap wat ook hier al erg mooi was. Vlak voor de geplande korte stop kwamen we tot een iets abruptere stop, we hadden namelijk een klapband. Onze chauffeur, die blijkbaar ook monteur was, ging meteen aan de slag en na een klein kwartiertje in de ziedende hitte buiten konden we weer verder. In Ha Long Bay lag onze boot op ons te wachten, we hadden gekozen aan boord te slapen en kregen dus onze cabin toegewezen. Heel schattig allemaal, iets minder schattig dat de airco pas na het avondeten aanging. Oke, we hadden toch veel te zien! De boot ging op pad, en onze eerste stop was een grot in Ha Long Bay. Ik zou jullie graag vertellen welke precies, maar ik weet de naam niet meer en aangezien we er op een minibootje heengingen durfden we onze camera’s niet mee te nemen. Het was wel prachtig, de grot was gigantisch en aangezien de zon al wat lager was scheen de zon heel ver de grot in, die schuin naar beneden afliep. Hierna was het tijd om tussen de bergen door naar een eilandje te gaan waar we de berg konden opklimmen, en waar ook een strand was. Bij aankomst bleken het erg veel trappen te zijn (513, om precies te zijn) en bleek het nog steeds erg warm te zijn. Toch wilde ik het zien, en het uitzicht was het waard. Aangezien dit een van de hogere bergen was kon je over de baai uitkijken, en zag je berg na berg in het water liggen. Heel mooi, en indrukwekkend te zien dat de natuur zoiets kan vormgeven. Volgens de lokale legendes was het niet moeder natuur die deze baai zo heeft gecreëerd, maar waren het draken! Toen Vietnam onder aanval was en de vijand met 1000 schepen door Ha Long Sea aankwam vielen de draken aan, en vernietigden de schepen van de vijand. Hierna waren de draken klaar met hun taak, en nestelden ze zich in de zee waar ze eilanden werden. Dus, dat je het maar weet! Deze draak was zo aardig geweest een lekker strandje op zijn rug te plaatsen, dus konden we in het water hangen en de zonsondergang kijken. Hierna terug naar de boot waar het tijd was voor het diner, maar ondanks dat op onze menukaart French Fries stonden vermeld kwamen deze helaas in het diner niet voor. Het was wel gezellig, ik was inmiddels met de meeste mensen op de boot al in gesprek geweest en een grote tafel is dan altijd leuk. Naast me zat de leuke combinatie van een Duitse vegetarier en een Schot die geen enkele groente lustte. Vulde elkaar dus perfect aan. Na het eten en een kort dutje besloten we op inktvis te gaan vissen, want dat kon blijkbaar! Inktvis vissen doe je, werd ons verteld, zonder aas, en met alleen een soort mini-inktvisje waar ze dan in moesten bijten. Alle lichten gingen aan waardoor we in het water konden kijken, maar ook na een halfuur was er nog geen enkele inktvis zichtbaar geweest. Wel wat visjes, maar die kwamen natuurlijk niet af op onze mini inktvis zonder aas. Daarom werd ik maar creatief, en probeerde ik mijn haakje onder de vissen te laten drijven en dan snel op te halen, en zo te proberen een te vangen. Afgezien van een vis die erg verbaasd moet zijn geweest over zijn spontane salto door de lucht was dit niet een erg succesvolle methode, totdat we ineens een kwal voorbij zagen drijven. We hadden niks anders te doen, dus probeerde we deze kwal op te vissen. Zo’n kwal is nog zwaarder dan verwacht! Ik had hem uiteindelijk aan de haak, maar toen ik hem probeerde binnen te halen kreeg ik hem het water niet uit aangezien onze hengel bestond uit wat bamboe met een kort draadje eraan en dit blijkbaar geen ideaal vissersmateriaal is. Na een uurtje gaven we het op, en zaten we lekker te ouwehoeren op het bovendek met whiskey en baileys totdat we naar bed gingen.

Dag twee op de boot. Op tijd op voor mij om de zonsopgang te kijken, die, zo was mij verteld, om 6 uur zou zijn. Toen ik om 6 uur stond te kijken was het al helemaal licht, geen zonsopgang dus en terug naar bed tot 7 uur toen we ontbijt hadden. Na het ontbijt was het tijd te gaan kayaken, we konden kayaken door de grotten. Echt prachtig! Helaas dus weer geen foto’s, want we zaten in een kayak die nog best wel eens om zou kunnen kieperen. Terug op de boot was het tijd voor onze kookles, we gingen leren hoe je spring rolls maakt. Nu blijkt dat het makkelijkste gerecht ter wereld te zijn, je pakt wat groente, gooit die op een rijstrol, en rolt het op. Tadaa, klaar. Zelfs mijn spring roll bleek dus lekker te zijn. Na de lunch waarin onze eigen spring rolls voorkwamen was het tijd voor de boot terug te gaan naar de haven en voor ons om in de haven op de bus te stappen. De weg terug was nog mooier dan de heenweg, dus Joanne heeft wat mooie foto’s gemaakt. De bus terug was hetzelfde verhaal als de heenweg, mijn benen hadden het weer zwaar dus uit noodzaak maar 4 uur lang zitten kletsen met iedereen! Tegen de tijd dat we terugkwamen in Hanoi was het hard aan het regenen en hadden we niet erg veel zin op zoek te gaan naar eten. Toen het ook nog eens begon te onweren waren we zekerder van dat besluit, en pizza delivery blijkt ook hier in Vietnam booming business te zijn! Lekker pizzaatje dus en een film gekeken, heb ik toch eindelijk de klassieker Good Will Hunting gezien!

Op dag 6 was het dan eindelijk tijd onze motors te gaan halen. Ons was verteld er om 9 uur te zijn voor onze les, en dan zouden we daarna met onze motors door kunnen. Na dus naar de winkel te zijn gegaan werden we in een taxi gezet naar de garage, waar we gingen oefenen. Joanne ging eerst, en ondanks dat ze een rijbewijs heeft voor de auto bleek de motor toch iets moeilijker. Een paar keer afgeslagen, maar na een halfuurtje had ze het door en reed ze met een big smile rond. Ondergetekende stapte op de motor, reed weg, ging meteen de versnellingen testen en was er na een minuut klaar voor, met kilo’s zelfvertrouwen. Hierna terug naar de shop, waar helaas bleek dat er met mijn bike iets mis was wat ze in de garage nog moesten fixen, waardoor we moesten wachten. Wel hebben we deze tijd nog een beetje nuttig gemaakt door op zoek te gaan naar poncho’s en plastic zakken om onze tassen te bedekken, maar toen we terugkwamen bleek de motor nog steeds niet klaar. Uiteindelijk hebben we tot 4 uur gewacht tot we eindelijk onze motor konden gaan uitproberen en onze tassen erop konden zetten, en was het tijd om met een van de medewerkers de stad uit te komen. Voor het eerst gas geven op onze motor dus, met de tassen achterop wat wel even wennen was. Vooral voor Joanne, die bij de eerste keer gasgeven iets verkeerd deed en van haar motor afvloog. Gelukkig is ze een tough cookie, en ondanks de schrapen en het bloeden had ze nog een smile op haar gezicht en was ze er na een paar minuten, onder het toeziend oog van half Hanoi, klaar voor om terug op haar motor te stappen. Deze keer ging het beter, en konden we de spits in aangezien het inmiddels zo’n 5 uur was. Iedereen zal je vertellen dat de spits in Hanoi vrij erg is, maar het is echt extreem. Ik heb nog nooit zoveel motors tegelijkertijd gezien, die allemaal 100x beter konden motorrijden dan wij. Vooral voor Joanne was het een beetje moeilijk, want ze bleef steeds afslaan was niet erg fijn is met 500 motors om je heen. Toen bleek ook nog eens haar versnellingsbak (het equivalent ervan op een motor, geen idee hoe dat heet) kapot te zijn, en moest ze dus voordat we de stad uit waren al met de motor naar een monteur. Was vrij snel gefixt, en vanaf daar tot het treinstation was het bij elk stoplicht afslaan en weer verder gaan. Maar ik moet het Joanne nageven, ze geeft niet op. Bij het treinstation was het tijd voor onze gids terug te gaan, vanaf hier was het een lange rechte weg naar Ninh Binh waar we de eerste nacht zouden overnachten. Helaas had deze rechte weg wel aardig wat trucks en bussen, en voelden we ons klein. Maar ik vond het geweldig, eindelijk een beetje snelheid maken op de motor! Het begon inmiddels al donker te worden, en toen we bij een afslag aankwamen in het donker zag Joanne een paar steentjes niet en maakte ze een aardige klap. Lamp kapot, richtingaanwijzer kapot, kilometerteller eraf, en nog wat serieuze dingen. Gelukkig is er in Vietnam elke 50 meter een bike repair shop die het voor 6 euro allemaal konden fixen, en konden we daarna met een iets bangere Joanne weer op pad. Van 7 tot 9 zijn we op zoek geweest naar een hotel, aangezien de immer zo behulpzame locals ons allerlei kanten op stuurden voor een hotel. Dit werkte voor geen meter, dus besloten we uiteindelijk de snelweg weer op te gaan en te hopen op een hotel vanaf een afslag. Ook dit werkte niet, dus reden we een klein stadje in waar we met behulp van een Vietnamese eindelijk een hotel vonden. We waren extatisch, na 2 uur zoeken naar een hotel is het best fijn er eindelijk een te vinden. We gaven er inmiddels niks meer om hoe de kamer eruit zou zien, maar die bleek zelfs nog best prima te zijn met twee grote bedden! En dat allemaal voor 3 euro per persoon! Hierna wat eten zoeken, een lokaal restaurant met fried chicken buiten leek ons een goede keus. Toen we binnenkwamen bleek het een soort fastfood restaurant te zijn, en waren we meteen het onderwerp van de dag. Iedereen staarde, en probeerde te helpen met onze bestelling die we best zelf door konden geven aangezien er plaatjes waren en we gewoon wezen. Maar goed, we kregen het eten, en het smaakte goed. Toen we weg wilden gaan hielden ze ons echter tegen, ze hadden gezien hoe Joanne eruit zag en wilden helpen. Joanne ging mooi als prinsesje op een tafel zitten, terwijl 8 man rondliep met pleisters, verband en ontsmettingsmiddel. De rest van de mensen die aan het eten waren kwamen ook kijken en probeerden met mij te praten, wat hier IEDEREEN doet, en het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat je geen Vietnamees spreekt, ze gaan toch door. Erg leuke gesprekken dus, met veel beeldende vaardigheden. Of het basisengels, “She on bike, boom, fall, ouch, pain”. Na professioneel behandeld te zijn in het restaurant gingen we terug naar de hotelkamer.

Aangezien gisteren niet bepaald een onverdeeld succes was te noemen (de kortste dag, en we hadden het maar tot de helft gedaan) moesten we vandaag wat meer kilometers vreten. Vrij jammer begin van de dag dus toen ik de bikes naar voren wilde rijden en ze allebei niet meer startten. Weer een monteur gevonden, die samen met een vriend een half uur bezig was per bike. Vooral die van mij werd uit elkaar gehaald en weer samengezet, en wonderbaarlijk genoeg deden ze het daarna weer. Voor 40000 dong, oftewel 1,3 euro was de hele bike gefixt en konden we op pad. Het was inmiddels wel al 11 uur, dus het schoot weer niet zo op. Na in Ninh Binh te zijn aangekomen waar Joanne voor de verandering afsloeg (sorry Joanne, moet toch de waarheid vertellen!) en ik stond te wachten besloot mijn motor ermee te kappen, en wilde hij niet meer startten. Weer op zoek dus naar een monteur, en na gebeld te hebben met de bikeshop legden ze uit wat er mis was en wat er gedaan moest worden. Hier weer een halfuurtje gewacht, en mijn carborateur werd er compleet uitgehaald en er werd een nieuwe ingebouwd. Hierna snorde mijn motor als een kitten, en konden we eindelijk goed op pad. Na wat omwegen die ik had ingepland voor mooie uitzichten (het was mooi), en na veel zoeken naar de weg door mij kwamen we goed vooruit. We waren van plan tot een plaatsje genaamd Lam Son te komen. Helaas begon het rond een uur of 5 te stormen, maar dan echt te stormen. We moesten snel van onze motor af, want we waaiden bijna weg. We schuilden bij een paar Vietnamezen. Het zoontje van het stelletje was erg schattig en bleef me maar bier aanbieden, en probeerde me Vietnamees te leren. De twee ouders bleven herhalen (in het vietnamees, dus dit is slechts conjectuur) dat we niet naar buiten gingen in dit weer, dus bleven we zitten en aten we watermeloen. Na een halfuurtje was de storm een beetje minder, dus poncho’s aan en gaan! Het was nog steeds zeikregen, maar het was te doen. Het grotere probleem was dat het ook aan het onweren was, en dat het donker begon te worden. Maar we moesten ergens een hotel vinden, en de dichtstbijzijnde “stad” was Lam Son. Door door door dus, wat steeds gevaarlijker werd aangezien onze koplampen niet van harte werken en die van de tegemoetkomende trucks iets te goed, waardoor je iedere keer een paar seconden letterlijk blind rijdt en niet eens weet waar de weg is. Toen ik dus ergens wilde stoppen om de weg te checken vermoedde ik Joanne half in tranen aan te treffen, maar ze vroeg met een lach op haar gezicht of we een beetje vooruitkwamen. Positief verbaasd dus! We bleken erg dichtbij het stadje te zijn waar we heen hadden gepland te gaan, en na even googlen vond ik het telefoonnummer van een hotel daar. Helaas bleek dat de persoon aan de telefoon alleen Vietnamees sprak, en moesten we dus zelf maar op zoek naar een hotel. Aangezien het nog steeds aan het stortregenen was was dit een vrij hoge prioriteit, en toen we ergens een bordje hotel zagen waren we dan ook erg blij! Joanne heeft nog steeds erg pijn, want het verband deed het niet zo goed in de regen en het is nu dus weer een beetje een open wond. Maar zoals ik al zei, tough cookie, dus nu maar wat alcohol om de pijn te verzachten en op tijd naar bed, want morgen wordt een erg lange dag. Avondeten was hier ook leuk, we liepen een restaurant binnen waar we om het menu vroegen, maar er was geen menu. Na 5 minuten proberen uit te vinden wat we dan konden eten werden we meegenomen naar de keuken, waar naar ingredienten werd gewezen en we yes or no konden zeggen. Egg? Yes. Spinach? Yes. Chicken? Sure. De geit die in de hoek van de keuken staat en ons lief aankijkt? Nee. Lekker dinertje dus, door onszelf samengesteld. Was nog best lekker, maar wel een beetje weinig. Met honger naar bed dus, want het eten was daarna blijkbaar op.

De volgende ochtend was het al om half 8 tijd om op te staan. Aangezien we twee dagen lang minder ver waren gekomen dan gepland zou vandaag een lange dag worden, om wat tijd in te halen. Na een ontbijt te hebben gehaald van hard stokbrood met het meest vies uitziende ei dat ik ooit heb gezien sprongen we op onze motors, en ze deden het voor de verandering een keer direct! Toch ook leuk om eens mee te maken. Aangezien ik al wist hoe we moesten rijden konden we nu lekker doorrrijden, dus afgezien van een stop voor wat benzine en de noodzakelijke stops voor zonnebrand en water konden we doorknallen op maximaal vermogen. Dat maximaal vermogen viel bij mijn motor een beetje tegen, er is denk ik iets met mijn motor aangezien die van Joanne sneller kan dan die van mij. Maar goed, geen probleem, de wegen zijn toch te bochtig om erg hard te gaan. We bleven op dit tempo lekker doorrijden, totdat we ergens stopten en Joanne merkte dat haar motor benzine lekte. Zelfs met onze lekenkennis hadden we door dat dit niet bepaald goed was, dus besloten we bij het volgende tankstation of bike shop te stoppen om eens te kijken wat er mis was. Voordat we er een vonden begon Joanne’s motor echter te sputteren, en rolde ze langzaam tot ze stilstond. Nu leek mij dit vrij duidelijk een probleem met de benzine, en dan vooral een probleem met het feit dat ze dat niet meer had. Volgens een paar passeerde vietnamezen die wezen en 1 riepen was het 1 kilometer weg, dus wachtte Joanne terwijl ik op pad ging met een waterfles om deze te vullen met benzine. Weer wat geleerd, benzine is groen! Terug dus, en toen deed de motor het weer prima, al had die van mij nu het probleem dat de uitlaatpijp los naast mijn motor hing en steeds iets verder zakte. Hij raakte al bijna de grond, maar gelukkig hield ie het nog een kilometer uit tot het dichtstbijzijnde dorpje waar ik dit liet fixen voor 33 eurocent, en waar we ook onze olie lieten verversen aangezien ons was verteld dit tenminste eens elke 500 kilometer te doen. Daarna de tank volgooien, en de vaart erin houden! Het landschap waar we de hele dag door reden was prachtig, en ik had deze keer mijn camera in mijn zak. Ik voelde me zeker genoeg om met een (of nul) handen te rijden, dus ik kon wat filmpjes schieten en wat foto’s maken. Aangezien de foto’s door mij zijn gemaakt doen deze Vietnam geen recht, maar dit is helaas het beste dat ik ervan kon maken! In het zonnetje doorcruisen dus, totdat we in een prachtig berggebied kwamen waar we vrij bochtig omhoog moesten. Toen ik op een gegeven moment omkeek en Joanne niet meer zag en ook na 5 seconden wachten haar niet meer zag kreeg ik zo ongeveer een hartaanval, draaide om en racete de berg naar beneden. Ze lag op de grond, met haar bike naast haar, haar camera en mobiel half op de weg, met bloed op haar kniëen en handen een motor die benzine aan het lekken was en duidelijk niet meer helemaal oke was. Rennen dus om te kijken hoe erg het was, en om de bike overeind te krijgen wat nog vrij zwaar is met de twee grote tassen eraan. Ze had aardige krassen en was wat vel kwijt, maar ze kon gelukkig wel nog staan en haar polsen waren ook prima, dus vrij oppervlakkige wonden. Wel waren de versnellingen van haar motor half kapot waardoor schakelen niet meer mogelijk was, was haar lamp kapot gegaan in de val en was een soort van voeding naar de motor uit zijn voegen. Dat ging dus ver boven mijn expertise, en aangezien we precies tussen dorpjes in waren was het een vrij moeilijke situatie. Ik was al aan het bellen, maar toen stopten er twee Vietnamezen die begonnen te wijzen en te praten, waar natuurlijk geen woord Engels bij zat. Ik maakte ze duidelijk dat de versnellingen kapot waren, de lamp kapot was en de voeding naar de motor kapot was. Ik maak geen grapje, de versnellingen en de voeding wisten ze te fixen met niet meer dan een steen en brute kracht. De lamp ging niet zo makkelijk, maar nu was de eerste prioriteit Joanne naar de EHBO te krijgen. Ook hier waren de Vietnamezen aardig van dienst, aangezien ze met zijn tweeen op een motor waren aangekomen stapte er eentje op Joanne’s bike, terwijl zij achterop ging bij de andere en ik volgde met mijn motor. Ze brachten ons naar een lokaal ziekenhuisje, waar we attractie van het jaar waren. 30 man stroomde toe om te zien hoe Joanne lag te kermen op het ziekenhuisbed, haar wonden werden namelijk schoongemaakt met ontsmettingsmiddel en dat doet toch vrij pijn. Na een paar keer te hebben uitgelegd dat nee, we niet getrouwd waren en ja, we van plan waren nog verder te gaan was Joanne helemaal opgebonden, en was ik weer positief door haar verbaasd toen ze voorstelde verder te gaan, want het zou toch niet meer zo ver zijn. Doorgaan was oke, maar bij het eerste guesthouse dat ik spotte stopten we, het was inmiddels kwart voor 6 en ik had niet zo’n zin in het donker te moeten gaan rijden, zeker met een gewonde Joanne en met haar motor met kapotte koplamp. Het guesthouse zelf was prima, twee bedden en een badkamer dus er was niks te klagen. Ook hield de vrouw ons naar een monteur die Joanne’s motor weer opknapte, en toen was het tijd te gaan eten. Wederom gebeurde dit door wijzen en gebaren, maar het restaurantje (huis) waar we aten had het leuke extraatje dat ze een hond hadden met jonge puppies. De kleinste was letterlijk net zo groot als mijn hand, en was het schattigste hondje dat ik ooit had gezien. Hij smaakte ook erg mals! Nee grapje, ik eet hier in Vietnam niet erg veel vlees, aangezien ik het allemaal niet vertrouw. Maar het eten was lekker, en toen was het tijd terug te gaan naar ons guesthouse, een filmpje te kijken en op tijd naar bed te gaan. Motorrijden is vermoeiend werk, je bent de hele dag zo geconcentreerd dat je aan het einde van de dag vooral je hotel wilt hebben en wil gaan slapen!

Zondag. Op de dag dat God besloot uit te rusten staan wij om 7 uur op, en wordt het eerste uur besteed aan Joanne laten schreeuwen, in andere woorden tijd om haar wonden te desinfecteren. Opnieuw verband aangebracht, en dit allemaal met tape en strips van haar handdoek bij elkaar gebonden. Aangezien Joanne rechts is en haar rechterhand grotendeels open ligt is het allemaal net iets moeilijker geworden, ze heeft zelfs moeite met haar tanden poetsen. Maar goed, alles dus opnieuw getaped en gegaasd, en toen was het tijd om te gaan. We besloten vandaag ontbijt over te slaan, aangezien we al wisten dat het erg moeilijk ging zijn om te vinden. Ondanks het om 7 uur opstaan gingen we pas rond een uur of 9 weg, Joanne is echt aardig ingetaped. Het plan was vandaag de Paradise Cave te zien, een van de grootste grotten ter wereld die heel mooi schijnt te zijn. Op pad dus, na Joanne 100x op het hart te hebben gedrukt rustig te rijden, en dat ze het moest zeggen als ze wilde stoppen. Maar zoals al vaak gezegd, tough cookie enzo. De weg naar de Paradise Cave was zo gevonden, en daar kwamen we na een klein uurtje rijden dan ook aan. De 500 meter naar boven hiken was vast niet echt Joanne’s favoriete bezigheid, maar het was wekl heel leuk. Aangezien dit een iets toeristischere plek is komen ook veel Vietnamezen hier, en werden we gevolgd door een klein leger. Voor ons liep niemand, achter ons liepen allemaal kinderen die probeerden met ons te praten en soms een word Engels gebruikten! Erg schattig. Toen we bij de grot zelf aankwamen bleek deze inderdaad gigantisch te zijn, en het duurde even voor we er helemaal doorheen waren. Joanne heeft mooie foto’s genomen, mijn camera is zoals al vaak gezegd niet echt geschikt voor dit soort fotografie en ik liet het dan ook maar aan haar over. Na de grot terug, en we begonnen inmiddels wel een beetje honger te krijgen en besloten dan ook bij het volgende restaurant met wifi te stoppen. Na een tijdje zagen we Phong Nha Farmstay, een resort waar ik eigenlijk van plan was gisteren aan te komen en waar ik veel goeds over had gehoord. Aangezien we wifi nodig hadden en honger hadden besloten we hier te gaan ontbijten/lunchen, en ze hadden pizza! Hoera! Met de wifi kon ik de route weer een beetje plannen, en het Joanne een beetje inwrijven dat ze ook hier aan het zwembad had kunnen liggen. Het volgende punt dat ik wilde zien waren de Vinh Moc tunnels, de tunnels die de Vietcong tijdens de Vietnam oorlog gebruikten om te schuilen en guerrilla acties uit te voeren. Het probleem is dat deze niet op google maps te vinden zijn, het is niet bepaald een bekende toeristische plek. Even aan het zoeken geweest dan, maar ik ben blij te kunnen zeggen dat ik heb uitgevogeld waar ze zijn! Hier gingen we dus naar op pad, met het idee dat we dit vandaag nog wel konden halen. We maakten lekker vaart, voor ongeveer een halfuur, totdat mijn motor ineens een stuk lichter aanvoelde en ik dus dacht dat er iets mis was. Toen ik achterom keek was Joanne al druk aan het toeteren, mijn uitlaatpijp was er compleet afgevallen en die stuiterde nu over de weg. Probleem dus, want zo’n uitlaatpijp is vrij moeilijk te vervoeren en ik moest toch echt naar een monteur om hem er weer op te laten zetten. Na een paar minuten had Joanne het ingenieuze idee een plastic tas open te knippen, dan kon ie half in de plastic tas hangen en kon ik die tas vasthouden. Knippen dus, en met mijn voeten de nog steeds loeihete uitlaatpijp proberen in die gaten in de plastic tas te mikken. Lukte verbazend genoeg ook nog, maar aangezien je linkerhand op de motor gebruikt wordt om je koppeling in te drukken en je rechterhand voor het gas is was dit gecombineerd met het feit dat de uitlaatpijp loeiheet, lang en rondzwaaiend was niet echt een ideale manier om te rijden. Toen hebben we dus een sleutelring gepakt, deze vastgemaakt aan mijn tas achterop, toen de hengsels van de plastic tas vastgemaakt aan de sleutelring, en had ik een uitlaatpijp achter mijn motor bungelen. Op deze manier reden we naar de dichtstbijzijnde monteur. Leuke oefening, ik kon mijn rechtervoet niet neerzetten aangezien de hete lucht die eerst uit de uitlaatpijp nu op mijn rechtervoetsteun kwam, en moest mijn linkervoet aan de voorkant van mijn motor gehouden worden omdat deze anders geraakt werd door de rondzwiepende, loeihete uitlaatpijp. Op deze manier reden we een tijdje door, totdat we bij een motorbikeshop aankwamen waar de monteur zelf helaas al bezig was met iemand’s motor, maar degene die werd geholpen keek naar mijn motor en het leek hem zo simpel dat hij het zelf wel ging fixen. Mooizo, konden wij weer snel verder. Uiteindelijk vonden we om 6 uur een hotel, waar we erg blij mee waren aangezien het al donker begon te worden. Hierna even het dorpje in voor wat eten (pho….), zoals gebruikelijk was de communicatie moeizaam. Na het eten wilden we wat lekkers vinden, en in een van de winkeltjes zag Joanne wat oreos liggen. Ze probeerde duidelijk te maken dat ze de oreos wilde, en de vrouw schudde haar hoofd en legde andere koekjes neer. Nee, zei Joanne, de Oreos. Weer wijzen, oreos, eat. Vrouw weer haar hoofd schudden en andere snacks neerzetten en weglopen. Joanne dus het winkeltje in, om te laten zien wat ze bedoelde, dus staat in het winkeltje naar de oreos te wijzen waar zo’n 5 dozen van lagen, waarop de vrouw erg geirriteerd wordt, naar de oreos wijst en een kruis maakt, en nog wat andere snacks op de balie legt. We kregen het gevoel dat de oreos niet voor ons bedoeld waren. Ik zit dit nu dus te typen met “choco wafer rolls”, die we wel waren toegestaan te kopen!

Aangezien we pas rond een uur of 12 sliepen en ik denk dat Joanne haar rust nodig heeft op het moment maakte ik haar pas rond een uur of 9 wakker en was het tijd voor het ochtendritueel, opnieuw ontsmetten en intapen. Hierna op pad, we besloten weer onderweg eten te vinden. We zijn intussen in de DMZ aangeland, de Demilitarized Zone. Dit is de zone die na de oorlog tussen Vietnam en Frankrijk werd vastgesteld als gebied waar geen troepen mochten komen, en dit was dan ook de zone waar tijdens de Vietnam oorlog erg zwaar om werd gevochten. De Vinh Moc tunnels liggen ook in dit gebied, dit zijn tunnels die door de bewoners van Vinh Moc zijn gebouwd tijdens de oorlog. Eerst was dit alleen om te schuilen, maar aangezien de bombardementen steeds zwaarder worden werd het uiteindelijk een heel dorp ondergronds met slaapplaatsen, keukens, en zijn er zelfs 17 babies geboren onder de grond. Het vinden was een beetje een uitdaging aangezien het niet op google maps staat en hier navigeren sowieso soms vrij moeilijk is, zeker met een GPS die een afwijking heeft van gemiddeld 5 kilometer. Maar goed, toch in een keer goed gereden, en we bleken daar de enige mensen te zijn samen met een Duitse televisieploeg die hier kwamen voor een documentaire over de Vietnam oorlog. Indrukwekkend om te zien, de tunnels zijn voor mij natuurlijk veel te laag maar ook als je kleiner bent is het toch een claustrofobisch gevoel. Ze hebben het zo origineel mogelijk gelaten, en het is dan ook een doolhof om doorheen te navigeren. Vaak is er ook geen licht, en moet je dus proberen met je mobiel een beetje te schijnen zodat je niet overal tegenaan stoot. Na deze onderbreking was het door naar Hue, en om de snelweg te vermijden had ik een route gekozen die langs het strand ging. Bleek een goed idee te zijn, want het was dus de hele tijd mooi uitzicht. Een klein nadeel was de sterke wind, want dat heb je natuurlijk aan zee. Na wat ruzie met de navigatie bleken we al een stuk verder te zijn dan verwacht, wat goed nieuws was! Zo kwamen we dus al om 3 uur in Hue aan, waar we de tassen bij een hotel dropten en ik meteen door wilde naar de Imperial Citadel. Dit is nog een plaats van de oorlog waar veel gevochten is, en grote gedeeltes zijn zwaar gebombardeerd door de Amerikanen tijdens de gevechten hier. Helaas viel het een beetje tegen, misschien wist ik niet precies waar ik moest kijken maar ik zag niet veel sporen van de oorlog, en verder leek het meer een soort Verboden Stad uit China in het klein. Terug naar het hotel dus, en na even de stad in te zijn geweest voor wat noodzakelijke items konden we terug naar het hotel en op zoek naar wat te eten. De laatste dagen hebben we vooral geleefd op noedelsoep en rijst, dus toen we uitvonden dat ze hier pizza delivery hadden was het een makkelijke keuze. Ik besloot te gaan voor een calzone en een hawaii, en zo hebben we lekker een pizzaatje gegeten en Game of Thrones gekeken. Hierna even Skypen met Esther en het thuisfront, en mijn poule ingevuld voor het WK. Het is al bijna tijd om te beginnen! Mijn oranje spullen (zonnebril, kam die ik hier vond) liggen al klaar, en ook al is de wedstrijd hier om 2 uur ’s nachts, ik zal het zien!

We zijn nu zo’n beetje op de helft van de trip, en voordat deze blog te lang wordt zal ik het dus vanaf hier posten en weer doorgaan in een nieuwe. Voor degenen die erg nieuwsgierig zijn, ik heb bijgehouden waar we elke dag precies begonnen en geeindigd zijn, dan kan je het op google maps een beetje zien. Ik ga na de trip nog precies in Google Maps zetten hoe we gereden zijn, voor het geval iemand hierna ook nog deze trip wil doen. De route blijkt namelijk uitstekend te zijn, bijna geen snelweg en de hele tijd prachtig uitzicht.

Adios dus, morgen gaan we op weg naar Hoi An waar ik hopelijk een mooi oranje pak kan laten maken! Viva Hollandia!



Day one. From Hanoi to some random place halfway between Hanoi and Ninh Binh.
Day two. From random place to Lam son
Day three. Good day of driving, Lam son to around Hoa Tien *(not sure, we ended up in some small place after Joanne crashed)
Day four. Hoa Tien to Ho Xa
Day five. Ho Xa to Hue via Vinh Moc Tunnels