China: Shanghai en Beijing!

Na het erg zware afscheid van Hong Kong en vooral de vrienden daar was het op zaterdagmiddag tijd naar het vliegveld te gaan, op pad naar het volgende avontuur. Het vliegtuig zou me naar Shanghai vliegen, de meest Westerse stad van China! Nu kennen jullie misschien het probleem van vliegtuigstoelen in Europa, en dat die nooit erg veel ruimte bieden. Die stoelen zijn gebaseerd op de gemiddelde lengte van een Europeaan. De stoelen hier zijn dus gebaseerd op de lengte van een Chinees, en ik kan je vertellen dat ik daardoor lichtelijk krap zat. Na de meest oncomfortabele vlucht die ik letterlijk ooit heb gehad landde ik in Shanghai, waar ik volgens de uitleg van het hostel een metro kon nemen naar het centrum en dan vanaf daar de maglev trein verder kon nemen naar het hostel. Het leek me al vrij apart dat het niet andersom was, maar wat weet ik er nou van he! Bij aankomst op het vliegveld dus op zoek naar een metro naar het centrum (die er niet was) en uiteindelijk toch de maglev naar het centrum gevonden. Deze maglev trein gaat 300 kilometer per uur, dus de trip naar het centrum was vrij kort. Volgens de uitleg van het hostel moest ik vanaf hier “take maglev train to airport”, wat mij niet bepaald de kortste weg leek. Zelfs op zoek dus maar, terwijl de taxichauffeurs het al voelde aankomen en me allemaal hun auto in probeerden te krijgen. Uiteindelijk vond ik een officiele taxi met meter, stapte ik in en probeerde ik uit te leggen waar het hostel was maar zoals verwacht sprak de man geen enkel woord Engels. Ook kon hij geen Engels lezen, dus ook met het adres dat ik had kwamen we niet verder. Uiteindelijk had ik een nummer gevonden en na het hostel gebeld te hebben werd ik er zo heengereden. Spullen droppen bij het hostel en op pad, het was namelijk inmiddels 11.30 en Barcelona speelde om middernacht! De eerste bar waar ik binnenliep had de TV niet aanstaan en het lukte niet de barman uit te leggen wat ik wilde, maar er waren wel wat gezellige Canadezen waar ik later die avond nog mee ben uitgegaan. Weer op pad dus, want ik had een missie. Wonderbaarlijk genoeg is het zonder kaart en zonder een woord Chinees gelukt een bar te vinden die het uitzond, en daar heb ik dus 2 uur zitten kijken. Hierna met de Canadezen uit, Shanghai blijkt best gezellig te zijn om uit te gaan! Rond een uur of 5 terug in mijn hostel, waar ik me realiseerde dat het 45 uur geleden was dat ik had geslapen.

Zondag werd ik om 11 uur wakker en besloot ik dat het tijd was de stad te gaan verkennen. De eerste stop was een door lonelyplanet aangeraden pizzeria, Pizza Marcano. Die pizzeria vinden zou niet zo moeilijk moeten zijn, ware het niet dat alle straatnamen in het Chinees zijn, google en facebook geblokkeerd zijn, google maps dus ook niet werkt, en ik geen kaart had. Wonderbaarlijk genoeg liep ik er wel in een keer goed heen dankzij de duidelijke aanwijzingen van mijn hostel, en was mijn eerste maaltijd hier in Shanghai dus een heerlijke pizza. Om het nog wat verwarrender te maken was Pizza Marcano tegenwoordig PizzaExpress, maar dat deed aan de kwaliteit van de pizza niet af. Ook hier werd niet erg goed Engels gesproken. Nadat me eerst werd gevraagd “Do you want black pepper with that?” waarop ik yes please antwoordde vroeg ze daarna iets wat ik niet verstond, en waar ik dus no thank you op antwoordde. Ze herhaalde het nog een keer, dus ik herhaalde “No, thank you”. De derde keer hoorde ik dat ze zei “Enjoy your meal”, niet bepaald iets waar je no thank you op kan antwoorden. Het blijft moeizaam converseren hier. Hierna was het tijd om, nog steeds zonder kaart, op zoek te gaan naar naar Shanghai World Financial Center. Dit is het hoogste uitzichtspunt van Shanghai op zo’n 480 meter, en is of was ook het hoogste uitzichtspunt ter wereld. Met de metro ernaartoe (YES, de metro had Engelse woorden en namen!) en genoten van het mooie uitzicht. Aangezien ik wel tussendoor steeds afgeleid was geraakt door allerlei parkjes, gebouwen en mensen was het 7 uur tegen de tijd dat ik de toren weer uitkwam, en besloot ik naar de Bund te gaan. De Bund is aan de andere kant van het water, met uitzicht op de skyline van Shanghai. Mooi om te zien, al vond ik chauvinistisch genoeg de skyline van Hong Kong toch een stuk mooier. Op de Bund bleek ook dat waar ik al een beetje voor was gewaarschuwd erg waar was, ik was een toeristische attractie. Toen eenmaal de eerste persoon vroeg of ze met me op de foto mocht ging het steeds sneller en werd ik er op een gegeven moment een beetje moe van. Maar goed, wel wat Chinees geleerd (piaoliang), en aardig wat Chinezen blij gemaakt. Hier kwam ik ook nog twee Koreaanse exchange students tegen (ja, ook die wilden op de foto) die heel gezellig bleken te zijn en me enthousiast van alles vertelden over Guus Hiddink. Na deze drukke dag besloot ik wat lokaal eten te proberen, het bleek een soort kip te zijn.. Geen idee wat ze er precies mee hadden gedaan, maar het was niet te eten. Op naar de vertrouwde McDonalds dus, waar ik niet de enige Westerse persoon bleek te zijn in deze veilige haven. Hierna terug naar het hostel waar ik voor het eerst in lange tijd de tijd had om een boek te lezen, ik kan Freakonomics aan iedereen aanraden!
Maandag vrij op tijd op, ik moest om 12 uur uitchecken bij het hostel en aangezien dit mijn laatste dag was in Shanghai wilde ik er nog het meeste van maken. Na een ontbijt te hebben geprobeerd in een door lonelyplanet aangeraden lokaal restaurant, hier kokhalzend weg te zijn gelopen en de plaatselijke Pizzahut te hebben geprobeerd was het tijd om uit te checken en mocht ik mijn tassen gelukkig daar laten. Ik had besloten vandaag cultureel te zijn en begaf me dan ook naar Shanghai Museum. Dit besluit cultureel te zijn had er gedeeltelijk mee te maken dat het Shanghai Museum gratis was, maar ondanks dat feit was er toch veel interessants te zien! Ik voelde me een vrij grote nerd toen ik enthousiast alle uitleg over het Chinese porselein aan het lezen was, maar ook hier bleek ik een net zo grote attractie te zijn als het porselein zelf. Nadat het eerste schaap over de dam was en trots naast me stond voor de foto kwam er nog een bij, en nog een, en nog een, totdat er zo’n 10 mensen foto’s aan het maken waren en ik een groep van 20 man om me heen had. Aangezien Shanghai de meest Westerse stad is van China beloofd dit nog wat voor de kleinere steden en dorpen waar ik van plan ben heen te gaan. Na het museumbezoek ging ik nog naar een park, waar om een reden die ik niet heb kunnen achterhalen zo’n 20 politieagenten voor elke persoon rondliepen. Ik heb een paar keer gevraagd wat er aan de hand was, maar ze spraken allemaal geen Engels en na een halfuur op iets spannends te hebben gewacht gaf ik het op en ging ik terug naar mijn hostel. Na nog even in het hostel rond te hebben gehangen was het tijd naar het vliegveld te gaan, er stond namelijk een vlucht naar Beijing op me te wachten die ik niet wilde missen! Ik haalde het natuurlijk makkelijk, maar helaas had ik voor het eerst een chagrijnige customs officer die mijn deo en gel uit mijn tas haalde en zei dat ik die niet mee mocht nemen. Aangezien China me niet het land leek om in discussie te gaan (of eerlijk gezegd omdat ze geen Engels spraken) was er weinig aan te doen, dus deo en gel kwijt. Mijn vlucht kwam op tijd aan in Beijing, alleen kwam ik hier de eerste vervelende Chinezen tegen. Allemaal proberen me in de taxi te krijgen, en dan exorbitante prijzen proberen te rekenen. Daar ben ik tegenwoordig toch net iets te handig voor, dus uiteindeijk kwam ik wat Fransen meiden tegen en hebben we een taxi met zijn 3en gedeeld voor een prijs die volgens het hostel WEL een goede prijs was. Mooi dus! Bij aankomst in het hostel rond 2 uur ben ik mijn bed in gedoken en meteen gaan slapen, niet eens meer gedoucht of me omgekleed.

De ochtend daarna heb ik een keer uitgeslapen, en kwam ik pas rond 11 uur mijn bed uitgerold. De kamer was inmiddels loeiheet aangezien het hier in Beijing een graad of 35 is en de airco was gestopt met werken. Voor deze eerste dag besloot ik dat ik Tiananmen Square (plein van hemelse vrede) wilde zien en de verboden stad in wilde gaan. Als een echte reiziger ging ik weer op pad, geen kaart, en vol goede moed. Aangezien de Olympische Spelen hier zijn geweest is de metro gelukkig erg goed en modern, en is in de metro alles in het Engels te vinden. En erg goedkoop, 2 Yuan (25 eurocent) voor waar je maar heen wil. Maar goed, Tiananmen square dus. Gigantisch! Daar is dan ook wel alles mee gezegd, want het blijft een plein waar je met 35 graden vol in de zon op staat. Door dus naar de verboden stad, die recht aan het plein van hemelse vrede ligt. Voordat je überhaupt binnen komt is het al allemaal gigantisch, de poorten zijn absurd hoog en de mensen zien eruit als mieren. De Verboden Stad zelf is wel interessant maar minder interessant dan ik had verwacht, veel van de poorten en gebouwen zien er eerlijk gezegd toch wel hetzelfde uit nadat je er een paar hebt gezien. Toch aardig wat tijd doorgebracht daar, en daarna aan de achterkant eruitgekomen waarna ik de lange tocht terug naar Tiananmen Square ging doen. Dat bleek moeilijker dan verwacht aangezien Chinezen er van houden wegen te blokkeren of eenrichtingsverkeer te doen voor voetgangers. Tussendoor was het elke keer als ik stilstond om uit te vogelen waar ik heen moest het weer tijd voor foto’s, en duurde het toch nog vrij lang voordat ik terug was bij mijn hostel. Bij het hostel ontmoette ik Tim en Cat, twee Ieren die erg gezellig bleken te zijn en waar ik lang mee aan het praten was. Met hun probeerde ik wat local food, een soort dumplings die niet slecht waren maar ook niet bepaald goed. Het hostel had dezelfde avond een aanbieding waarbij alle pizza’s 20% goedkoper waren, dus toen was de keuze toch snel gemaakt en had ik een Hawai voor mijn neus. Om het nog beter te maken had ik ondertussen Game of Thrones gedownload en had ik dus een romantisch diner met mijn pizza en mijn tablet. Hierna ben ik nog naar het Bird’s Nest geweest, het Olympisch Stadion. Heel mooi verlicht, en ik ben op het moment aan het overwegen of ik wil proberen naar binnen te glippen.. Er staat namelijk een hek om het stadion, maar het hek is vrij laag met geen security erbij. Verleidelijk dus. Daarna naar het Aquatics Centre, ook van de Olympische spelen, wat er recht naast ligt. Hierna terug naar mijn hostel, waar ik nog een hele tijd in de common room heb gezeten met allerlei nationaliteiten. Altijd leuk in hostels!

’s Ochtends wakker worden, en merken dat het weer erg warm is in de kamer. Helaas, geen gefixte airco. Maar goed, vandaag ging ik het Summer Palace bezoeken. Toen ik de metro uitkwam bij de stop waar het Summer Palace zou moeten zijn was er natuurlijk geen enkele verwijzing naar het Summer Palace, dus dat werd weer zoeken. Na 5 minuten in een richting te hebben gelopen en te hebben besloten dat dit niet de goede richting was kwam ik terug en zag ik twee vrouwen erg hoopvol mijn richting uit kijken, en toen ik aan kwam lopen in typisch Nederlands Engels te vragen “do joe kno de wee?”. Na een aardige local te hebben gevonden die WEL Engels sprak en voor haar hulp alleen een foto met me wilde hebben hadden we de weg gevonden en kwamen we bij het Summer Palace. Het Summer Palace was het buitenhuis van de keizers en dergelijke, en ook dit was natuurlijk weer absurd groot. Het meer in het midden van het complex is helemaal uitgegraven, en de heuvel waarop het grootste gebouw is gebouwd is met diezelfde aarde opgebouwd. In het midden van het meer is nog wel een eiland, wat een erg leuke plek is om foto’s van te maken, en ook blijkbaar een leuke plek om mij te vragen op de foto te gaan. Het was wel allemaal een stuk verder lopen dan verwacht, ik ben zo’n 3 uur lang aan het lopen geweest om het hele Summer Palace te zien. Was het wel waard, veel mooie beelden en veel mooie gebouwen. Hierna hoopte ik ook nog een andere tempel mee te pakken, maar daar was het helaas intussen al te laat voor dus ging ik maar terug naar het hostel. Me realiserend dat ik al een lange tijd niet had gegeten liet ik me door de Ieren overhalen wat Chinees eten te proberen, en het was verrassend goed! Je moet maar precies weten waar je het moet halen. Hierna op pad, net als de dag ervoor, om deo en gel te vinden. Ik had namelijk sinds de eerste dag in Shanghai al niet meer gedoucht en wilde nu niet douchen totdat ik gel had. Deo en gel kennen ze hier dus gewoon niet! Ik heb nu een soort lokale alternatief voor gel en heb een uur moeten zoeken voor deodorant, met hulp van een translate App aangezien mijn duidelijke demonstratie van “me smell, me spray, me smell good” niet werkte. ’s Avonds rond een uur of 10 al naar bed, want ik had besloten donderdag naar de Great Wall te gaan!

5 uur ’s ochtends werd ik al wakker voor mijn wekker en sprong ik uit bed! Ik had eigenwijs besloten dat de tours naar de muur te duur waren (30-40 euro) en had besloten het zelf uit te gaan zoeken hoe ik er moest komen. Dit gaat jullie waarschijnlijk verrassen, maar dit bleek moeilijk! De bussen zijn niet gemaakt voor Westerners, en niemand wil je helpen. Wonderbaarlijk genoeg wist ik mijn bus te vinden voor 7 uur, en had ik tussendoor nog tijd om de McDonalds binnen te lopen voor wat hash browns! In de bus kwam ik naast 2 Engelsen en een Welsche te zitten, waar ik de hele tijd mee aan het praten was en ik ook de rest van de dag mee ben opgetrokken. Bij aankomst bij de great wall had je de optie de trappen omhoog te lopen of de cable car te nemen, en als de ware Godenzonen die we ons voelden lachten we om de mensen die de cablecar namen en die niet fit genoeg waren om te lopen. Na ongeveer 10 minuten waren we erg jaloers, zweterig, en realiseerden we ons dat we bij lange na niet genoeg water hadden. Maar goed, dit gingen we natuurlijk niet toegeven, dus bleven we doorgaan naar boven. Na wat voelde als een paar uur kwamen we bij de muur aan, uitgeput, en met het idee de muur tot het einde te gaan lopen zodat we het niet toeristische stuk zouden zien. Het was een aardig stuk lopen, met trappen die zo steil waren dat je handen en voeten moest gebruiken, maar nadat Emily al had opgegeven en we nog met zijn 3en doorgingen kwamen we toch op een van de minst toeristische stukken aan, met niemand om ons heen en alleen maar het prachtige uitzicht. Zeker voor mij, gewend aan ons platte landje, was het een geweldig uitzicht. Rollende bergen die compleet bedekt zijn met groene bossen met de muur die ertussendoor loopt, het ziet er indrukwekkend uit. Na wat leuke foto’s te hebben genomen (King of the world!) begonnen we aan onze lange wandeling terug naar de ingang naar de muur, en daar kwamen we erachter dat we naar beneden konden bobsleëen maar dan de versie zonder sneeuw. Helaas, mijn Nederlands laat me in de steek. Dat herinnert me eraan, hier in het hostel ben ik inmiddels al 3 Nederlanders, 1 Belg, en 1 Australiër die Afrikaans spreekt tegengekomen. Ook in Beijing zelf krioelt het met Nederlanders, op de muur alleen al heb ik 5 groepen aangesproken in het Nederlands. Maar goed, de bobsleebaan. Heel gaaf naar beneden, maar aangezien het China is zit het met de veiligheidsvoorschriften niet zo strikt, en was mijn aanname dat je niet hoefde te remmen misschien niet helemaal correct. Op een gegeven moment vloog ik boven de baan, aangezien het ineens een steil stukje naar beneden was, maar het kwam allemaal goed en ik landde op de baan, vlak voor het einde. Vol van adrenaline waren we beneden, en kwamen we erachter dat als we renden we misschien de bus nog konden halen aangezien het 13:55 was en de bus om 14:00 ging. Na een aardige sprint haalden we precies nog de bus! De busreis terug voelde als een schoolreisje, ik zat naast een Iraanse, met een Amerikaanse uit Los Angeles links van me en een Braziliaan voor me, en dan nog de Engelsen bij me in de buurt ook. Supergezellig, en van de Iraanse heb ik heel veel geleerd over Iran en wil ik er nu echt een keer heen. Na de busreis met de Engelsen even wat gegeten bij de lokale KFC, en daarna elkaar gedag gezegd en gegeven uitgewisseld. Mijn plan was een pizzeria of sushi restaurant te vinden, maar dat ging moeilijker dan verwacht. Uiteindelijk heb ik op straat een verse ananas gekocht en dat gecombineerd met een Big Mac menu voor een gebalanceerd dieet. Hierna terug naar het hostel waar we wederom de hele avond gezellig met wat mensen hebben zitten kletsen en geprobeerd wat dingen te regelen voor Tilburg University aangezien die ineens van alles willen weten!

Vrijdagochtend! Mijn eennalaatste dag al, dus ik had besloten vandaag erg veel te gaan verkennen. De dag begon om 9 uur met mijn poging een selfie te nemen met Mao Zedong’s lijk. In de rij dus, daarna door security waar je je zakken moest legen en door een metaaldetector-poortje moest, en toen mocht ik door. Toen ik nog zo’n 5 meter van Mao vandaag was haalde ik mijn camera uit mijn zak om al een foto te nemen, en werd ik direct besprongen door 2 van security. Ze spraken geen woord Engels, maar voerden me terwijl ze druk chinees tegen me aan het schreeuwen waren meteen af. Toen ik buiten het complex eindelijk door ze met rust werd gelaten was een Chinese vrouw aardig genoeg me uit te leggen dat er geen camera’s zijn toegestaan binnen. Wel fijn dat dat vermeld wordt, en toch apart dat ik wel door de security kwam want het was blijkbaar niet eens toegestaan een camera bij je te hebben binnen het complex! Na dit ietwat teleurstellende begin van de dag ging ik naar de Lama temple, een complex voor de .. Tibetaanse monniken? Geloof dat deze voor de Tibetaanse monniken was ja. Het was vrij mooi om te zien, maar ik heb eerlijk gezegd tegenwoordig zoveel tempels gezien dat het er een beetje hetzelfde uit begint te zien. Wat wel heel gaaf was was de mega-buddha die ze daarbinnen hebben, zo’n 20 meter hoog. Na de Lama Tempel besloot ik meteen door te gaan voor de Temple of Heaven, die zou namelijk beter moeten zijn. En gelukkig, dit was inderdaad beter! In typische Chinese stijl was het allemaal overdreven groot, met gigantische pleinen en in dit geval ook een gigantische tuin erbij. Aangezien ik vrij moe was van al het rondlopen en van het niet veel slapen ben ik hier een halfuur in slaap gevallen, en werd ik wakker met allemaal vogeltjes om me heen. Niet slecht! Daarna was het tijd met een omweg via de McDonalds terug te gaan naar het hostel. In het hostel hadden we dumpling avond, waar we werden uitgelegd hoe je dumplings maakt en ze zelf ook gingen maken. Aangezien de mensen waar ik hier mee uithang al wat hadden gedronken was het maken van de dumplings nog een leuk avontuur, en waren er uiteindelijk veel originele vormen die weinig te maken hadden met de originele vorm van dumplings. Tijdens dit dumplings maken kwam toevallig Carl binnen, een vriend van City University. Ook meteen mee dumplings maken, en heel toevallig toch al 2 keer in Beijing andere exchange students tegen te zijn gekomen. Maar goed, dumplings dus! Die gingen we gezellig met zijn allen eten, en toen kwamen er twee Nederlandse meiden (als jullie dit lezen: Meiden, geen vrouwen. Jullie zijn gewoon 20!) binnen die ook erg leuk om mee te praten bleken te zijn. Na de dumplings heb ik nog vrij lang (een paar uur, bleek later) met hun wat gedronken, waarna het tijd was voor mijn laatste nacht hier in Beijing.

’s Ochtends uitgeslapen tot een uur of 10, en daarna een heerlijk ontbijtje gehad en uitgecheckt. Aangezien het vandaag aan het regenen was en ik niet zo’n zin had een hele dag in de regen rond te lopen besloot ik naar de common room te gaan en met een ontbijt van wat friet te gaan lezen, wat ik erg lang heb volgehouden. Toen ik het eindelijk tijd vond mijn laatste pizza te bestellen en daarna naar de metro te gaan kwamen er net twee Poolse meiden binnen en werd ik nog erg vertraagd, maar uiteindelijk was ik op weg nar het treinstation. Het probleem is dat bij de treinstations niet erg veel (lees: niks) in het Engels wordt vermeld, en ik dus maar op de gok een beetje moest rondlopen. Na eerst te hebben geprobeerd het platform op te komen met mijn reservering bleek ik eerst mijn reservering in een ticket te moeten omzetten en daarna terug te komen. Makkie. Het ging eerlijk gezegd allemaal een stuk soepeler dan verwacht, en rond een uur of 6 zat ik al klaar in de wachtkamer voor mijn trein die iets voor 8 vertrok. Meer kunnen lezen dus, en rond half 8 naar de trein toe die absoluut gigantisch bleek te zijn. Na mijn wagon te hebben gevonden met hulp van een Chinese bleek deze Chinese ook in mijn wagon te slapen, en een heel gezellig typ te zijn. In tegenstelling tot de meeste Chinezen die ik tegen ben gekomen sprak zij goed Engels, en ze ging dan ook haar Master in Statistics in New York doen. Hele tijd leuk mee zitten praten, over China en over wat ze allemaal wel niet fout doen. Hierna proberen te slapen, in een bed dat natuurlijk voor mij iets te kort was en ongeveer 50 centimeter breed was. Ik ben intussen wat gewend, dus ik heb heerlijk geslapen totdat rond 5 uur ’s ochtends de Chinees naast me in zijn mobiel begon te schreeuwen, wat hier erg normaal is.

Voor het gemak heb ik het verslag van China maar even in tweëen gesplitst, het bleken 10 pagina's te zijn op Word wat misschien iets te veel werd voor een verslag.